Dawny okręt wojenny, którego głównym napędem były wiosła, a pomocniczym - żagle.
Używany był przede wszystkim na Morzu Śródziemnym od czasów starożytnych aż do XIX wieku.
Od około 1500 roku p.n.e. Egipcjanie stosowali statki tego typu w dalekich wyprawach morskich.
Około roku 1000 p.n.e. Fenicjanie wprowadzili galery dwurzędowe (podobne do egipskich).
Grecy stosowali galery o 1, 2 lub 3 rzędach wioseł, zwane odpowiednio monerą, dierą (biremą) i trierą, uzbrojone w taran (ostrogę) oraz katapulty i balisty. Te ostatnie miały długość do 45 metrów, zabierały do 170 wioślarzy, 50 żołnierzy i 20 marynarzy, przy zanurzeniu około 1 metra i prędkości 12 km/h.
Największym okrętem starożytności (mającym wyłącznie reprezentacyjne znaczenie), był dwudziestorzędowiec o trzech masztach "Syrakuzja", zbudowany w 260 roku p.n.e., o długości 150 metrów, którego konstruktorami byli Archiasz z Koryntu i Archimedes.
Kartagińczycy i Rzymianie budowali galery podobne do greckich, lecz nieco większe, o wyższych burtach i mocniejszych wiązaniach (galery rzymskie miały pomosty do abordażu - tzw. kruki, których użyli po raz pierwszy w bitwie koło przylądka Myale w 260 roku p.n.e.). Na okrętach bizantyjskich stosowano od VII wieku także miotacze mieszaniny zapalającej, tzw. ognia greckiego.
W średniowieczu galery pojawiły się około X wieku we flotach wojennych włoskich miast (Wenecja, Genua), i były wzorowane na galerach starożytnych; początkowo niewielkie bez nadbudówek, o około 20 wiosłach w 2 rzędach z każdej burty i 1 maszcie z łacińskim żaglem, uzbrojone w taran dziobowy i katapulty.
Później ich długość wzrosła do około 60 metrów, szerokość do 6,5 metra, i zanurzenie - 3 metry, były napędzane 26-34 wiosłami w 1 rzędzie na każdej burcie z 3-8 wioślarzami (galernikami) przy każdym wiośle, często skazańcami przykutymi na stałe do wiosła, miały 2-3 maszty i wysokie, bogato zdobione nadbudówki na rufie, oraz dziobie.
Były również wyposażone w baterię kilku dział.
Galery stanowiły do końca XVI wieku (aż do bitwy pod Lepanto, w której użyto sprawniejszych galeasów) główny trzon flot wojennych Morza Śródziemnego. Szybkość, zwrotność i niezależność od wiatru powodowała, że galery były wykorzystywane jeszcze przez Hiszpanów w czasie wojen napoleońskich. Tworzyły też w XVII i XVIII wieku znaczną część wojennej floty Rosji i Szwecji.
Kres galer nastąpił, kiedy w 1748 roku flotylle włączono do marynarki, a w 1791 roku zniesiono karę galer, zastępując ją ciężkimi robotami. We Francji wykorzystywano je jako statki-więzienia jeszcze w 1 połowie XIX wieku.
W XVIII wieku użyto ich również na Bałtyku, ale tylko do działań na wodach przybrzeżnych.
Zobacz model pływającej galery: