Ręczny pędnik łodzi, który może być wykonany np. z drewna, czy tworzyw sztucznych.
Do jego wytworzenia można również użyć lekkich stopów metali, lub kombinacji tych materiałów.
Pomimo prostoty konstrukcji, możemy wyróżnić wiosło jednopiórowe - pagaj (do wiosłowania z ręki na kanadyjkach czy żaglówkach, albo w dulkach na szalupach czy łodziach), wiosło pychowe z okutym piórem (do odpychania się od dna, lub do wiosłowania z ręki), oraz wiosło dwupiórowe - używane najczęściej w kajakach.
Początkowo do napędu jednostki pływającej służyły wyłącznie zanurzone w wodzie dłonie ludzkie, z czasem gałęzie, żerdzie, a następnie ludzie zaczęli używać prymitywnych wioseł składających się z okorowanych gałęzi, do których przytwierdzano kawałki drewna lub kory.
Już 6000 lat p.n.e. w Egipcie używano wioseł do napędu łodzi. Z czasem łodzie zaczęły być coraz większe, zamieniały się w statki i uzbrajały się w coraz to nowe rzędy wioseł. Przez całą starożytność wiosła stanowiły główny napęd okrętów, a pomocniczy dla statków morskich. Wynalazek statków z napędem na wiosła sprzyjał rozwojowi handlu dalekosiężnego.
Ponieważ długość kadłubów ówczesnych jednostek, ze względu na stosowane metody konstrukcyjne, nie mogła przekraczać 50 metrów, zwiększanie prędkości mogło następować tylko przez racjonalniejsze wykorzystanie pracy wioślarzy.
Wynalezienie tzw. parapetu wiosłowego przez Ameinoklesa z Koryntu VII w. p.n.e. umożliwiło jednoczesną rytmiczną pracę wiosłami o różnej długości.
Być może, wynalazek ten pozwolił na rozmieszczanie wioślarzy w kilku rzędach znajdujących się na różnych poziomach (stąd nazwy ówczesnych okrętów: jednorzędowiec, dwurzędowiec itp.). Zagadnienie to budzi jednak poważne wątpliwości i według innej hipotezy nazwy te wskazują liczbę wioślarzy obsługujących wspólnie jedno wiosło (albo liczbę ich zmian).
W IV wieku p.n.e. nikt już statków z jednym rzędem wioseł nie budował - standardem była triera, czyli trójrzędowiec. Na podstawie wielkości odkopanej pod Pireusem starożytnej stoczni okrętowej można ustalić jego rozmiary. Długość takiego okrętu wynosiła około 35 metrów, szerokość - 4,8 i wysokość 2,5 metra. Po bokach miał 3 rzędy otworów na wiosła o długości 4 metry każde, którymi operowało 170 wioślarzy - najczęściej byli to niewolnicy, jeńcy wojenni i skazańcy, rzadziej żołnierze.
Zastosowanie wiosła jako pędnika jednostek morskich zakończyło się wraz z ostatecznym wycofaniem galer i galeasów ze składu flot wojennych; jego miejsce zajął żagiel.