Wiertło kręte

Narzędzie skrawające do wykonywania otworów przy wykorzystaniu wiertarki.

Można wiertło wykorzystać również przy użyciu innej obrabiarki z napędem obrotowym.
Pierwsze narzędzia do wiercenia w kamieniu wykonywane były z krzemienia, kości zwierząt, a nawet z drewna.

Możliwość wiercenia otworów w kamieniu przy użyciu takich "wierteł" uzyskiwano przez podsypywanie ostrych ziarenek piasku dociskanych przez obracający się kołek, np. drewniany, do wierconego materiału i wycinających żądany otwór.

W późniejszych czasach, w celu zmniejszenia pracochłonności wiercenia, jako narzędzia zaczęto stosować rurki z kości.

W ten sposób wiercono otwór tylko na obwodzie, a środkowy rdzeń wypadał sam po przewierceniu całej grubości materiału.
Zanim zostało wynalezione wiertło kręte, wiertła przyjmowały również kształt łyżki lub wklęsłego dłuta.
Niezależnie od ich kształtu, podczas wiercenia konieczne było częste wycofywanie wiertła z wierconego otworu w celu usunięcia wiórów.

W roku 1863 Szwajcar Giovanni Martignoni wynajduje wiertło kręte, które w stanie prawie niezmienionym przetrwało do dziś. Część robocza tego wiertła składa się z dwóch śrubowo ułożonych zwojów, zakończonych ostrzami skrawającymi, oraz dwóch rowków między tymi zwojami. Śrubowe rowki umożliwiają odprowadzanie na zewnątrz wiórów powstałych podczas obróbki w jej trakcie, co w znacznym stopniu ułatwia wiercenie i zwiększa jego wydajność.
Wynalazek ten przyczynił się do szerokiego rozpowszechnienia wierteł, które już w końcu XIX wieku znajdują zastosowanie we wszystkich gałęziach przemysłu. Od tego momentu następuje również intensyfikacja prac nad ulepszeniem konstrukcji wiertarek.

Obecnie do wiercenia w kamieniu używa się wierteł widiowych, których nazwa wywodzi się od niemieckiego wie Diamant, czyli - jak diament. Tak właśnie został nazwany materiał uzyskany w 1925 roku przez technologów niemieckiej firmy Krupp.
Widia jest twardsza od stali szybkotnącej i składa się ze sprasowanej mieszaniny węglików wolframutytanukobaltu oraz innych metali.