Narzędzie ręczne, używane przez rzeźbiarzy, snycerzy, kamieniarzy, stolarzy i drzeworytników.
Jest jednym z narzędzi, które były używane już w paleolicie.
To wtedy nastąpił gwałtowny rozwój technik krzemieniarskich, rozkwitł przemysł rogowy i kościany, oraz rozpoczęto stosowanie wyszukanych strategii myśliwskich (m.in. zaczęto używać łuku do polowania).
Po kościanych, przyszedł czas na dłuta krzemienne używane w neolicie.
Potem (już coraz powszechniejsze) pojawiły się dłuta z brązu, żelaza i wreszcie ze stali (obecnie wykonane są zazwyczaj ze stali narzędziowej, lub węglowej).
Dłuto najczęściej ma kształt płaskownika zakończonego z jednej strony ostrzem, z drugiej zaś uchwytem. Pomimo, że jego budowa nie jest skomplikowana, przy pracy w drewnie używa się ponad 60 odmian dłut.
Stosowane jest przy obróbce kamienia i drewna w celu nadania formy, modelunku i wydobycia faktury.
W zależności od zastosowania wyróżnia się dłuta: stolarskie, ciesielskie, ślusarskie, kamieniarskie, rzeźbiarskie i inne.
W snycerstwie i niektórych technikach graficznych (drzeworyt, linoryt) stosuje się dłuta o małych rozmiarach, o szerokości ostrza nawet poniżej 1 mm, pobijane knyplem - rodzaj młotka z dużym drewnianym obuchem. Dłuta te mogą być płaskie (proste lub skośne) albo o ostrzu w kształcie litery V lub U, dodatkowo dla wykonywania specjalnych cięć używa się dłut odpowiednio wyprofilowanych.
Ostrzenie dłut rzeźbiarskich powinno się przeprowadzać ręcznie, na mokro, z zastosowaniem kamienia typu Arkansas, lub kamienia belgijskiego.