Ciemnoszary metal, pierwiastek chemiczny o symbolu W - z łacińskiego wolframium.
Nazwa pochodzi od wolframitu, minerału, z którego wolfram został wyodrębniony po raz pierwszy.
Już pod koniec XVIII wieku, irlandzki chemik i mineralog Peter Woulfe zasugerował, że minerał o nazwie wolframit może być związkiem chemicznym nieznanego pierwiastka. Również Carl Scheele (niemiecko-szwedzki aptekarz i chemik) - mimo, że był pozbawiony zaawansowanej aparatury - w roku 1781 przewidział istnienie wolframu.
Jako pierwsi, czysty pierwiastek wyodrębnili w roku 1783, hiszpańscy bracia i chemicy José i Fausto Elhuyar.
Jako czysty metal, wolfram jest ciągliwy i łatwo poddaje się obróbce, ale z niewielkimi domieszkami węgla staje się twardy i kruchy. Dzięki temu, że w wyniku reakcji chemicznej z otoczeniem na jego powierzchni wytwarza się powłoka pasywna, wolfram jest odporny na działanie tlenu, wody, zasad, kwasów, a nawet wody królewskiej.
Jest stosowany jako dodatek stopowy do wysokogatunkowej stali.
Z jego stopów sporządza się elektrody lamp elektronowych i rentgenowskich, włókna żarowe itp.
Węglik wolframu dzięki niezwykłej twardości służy do wyrobu materiałów ściernych i narzędzi - jest głównym składnikiem widii.
Ze względu na jego wysoką twardość i gęstość, jest używany do produkcji rdzeni pocisków przeciwpancernych, kompozytowych pocisków pełnokalibrowych, oraz rzutek (lotek) do darta.
Dawniej w Polsce wolfram był znany pod nazwą tungsten - od szwedzkich słów: tung - ciężki i sten - kamień. Do dzisiaj zresztą, ta nazwa w kilku krajach jest nadal używana.
Ciekawostka:
W roku 1890 Aleksander N. Łodygin jako pierwszy zastosował w swojej żarówce żarnik wolframowy.