Błyszczący, szary metal z lekko niebieskim połyskiem, o własnościach ferromagnetycznych.
To pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych układu okresowego o symbolu Co, z łac. cobaltum.
Jego nazwa wywodzi się od kobolda - tak średniowieczni górnicy saksońscy nazywali złego ducha, rzekomo podrzucającego rudę bezwartościowego wówczas kobaltu, w miejsce skradzionej rudy srebra.
Praktycznie nie występuje w skorupie ziemskiej w wolnej postaci, zwykle znajdowany jest w związkach z innymi pierwiastkami, lub naturalnie występującymi stopami.Kobalt (jako pierwiastek) został odkryty i opisany w roku 1735, przez szwedzkiego chemika Georga Brandta.
Znacznie wcześniej, bo już w epoce brązu, związki kobaltu były stosowane do barwienia szkła i ceramiki w wielu krajach, np. w Egipcie czy Chinach.
Od czasów średniowiecza używa się go do produkcji niebieskiego szkła.
Zresztą, przez długi czas kobalt znajdował zastosowanie głównie w przemyśle szklarskim i ceramicznym, a także jako mineralny pigment.
Zapotrzebowanie na kobalt zaczęło wzrastać dopiero w czasie II wojny światowej i później, gdy znajdowano dla niego coraz to nowe, kolejne zastosowania.
Kobalt dodawany jest do stopów, co poprawia ich odporność na wysokie temperatury i korozję.
Znajduje się także w popularnych akumulatorach litowo-jonowych, stosowanych np. w telefonach komórkowych.
Kobalt jest także niezastąpionym katalizatorem wielu reakcji chemicznych, np. przy produkcji tworzyw sztucznych PET.
Stosowany jest także przy produkcji farb, lakierów i pigmentów.
Kobalt znajduje się w skorupie ziemskiej w formie smaltynu oraz kobaltynu. Najbogatsze jego złoża, które pokrywają 50% światowego zapotrzebowania, znajdują się w Zambii i Kongo.