Narzędzie do połowu ryb, wykonane poprzez zawiązywanie cienkich nitek.
Najstarsza znaleziona sieć pochodzi z około 8300 p.n.e - była zrobiona z wierzby i znaleziona wraz z innymi sprzętami wędkarskimi w karelskim miasteczku Antrea, w Finlandii.
Sieć rybacką, zrobioną z włókien roślinnych odkopali archeolodzy nad rzeką Dubna pod Moskwą. Ocenia się, że została wykonana około 5500 lat p.n.e. Jej konstrukcja (w formie pułapki) została wykonana z gałęzi i koszy plecionych z sośniny, i była utrzymywana w wodzie w odpowiedniej pozycji za pomocą sznurów z obciążnikami.
W oparciu o malowidła nagrobne z około 3000 roku p.n.e., wiemy, że Egipcjanie znali i używali sieci rybackich.
O sieciach rybackich wspomina literatura grecka: grecko-rzymski poeta i pisarz z II wieku n.e. Oppian, opisał różne metody łowienia za pomocą sieci z łodzi i pułapek.
Sieci rybackie są również wymienione w nordyckiej mitologii i Biblii.
Oprócz wykorzystania sieci do połowu ryb, sieci używano również podczas walk gladiatorów.
Popularny pod koniec I wieku n.e. retiarius to gladiator, który walczył długim trójzębem osadzonym na drewnianym drzewcu, oraz siecią rybacką przywiązaną do lewego nadgarstka długimi sznurkami, którą zarzucał na rywala.
Asyryjska płaskorzeźba przedstawia króla Lagasza, trzymającego nieprzyjaciół złapanych w sieć, ponieważ to właśnie sieci były jednym z pierwszych rodzajów pułapek.
Pierwsze sieci zostały wykonane z naturalnych materiałów, w tym trawy, lnu, włókien drzewnych i bawełny.
Używając takich materiałów Maorysi robili sieci, które mogły mieć nawet do tysiąca metrów długości.
Obecnie sieci rybackie są zwykle wykonywane ze sztucznych poliamidów, takich jak nylon.
Nadal jednak są stosowane materiały organiczne - należą do nich wełna i jedwabne nici.
Wyróżnia się m.in sieci rybackie: ciągnione, zastawne, spławiane z prądem wody, rzucane, pułapkowe, denne, dryfujące czy oplątujące (na przykład drygawica).
