Minerał, tlenek glinu Al2O3 - nazwa pochodzi z sanskrytu (kurivinda znaczy rubin).
Jest bardzo twardy - w opracowanej w XIX wieku skali twardości Fryderyka Mohsa korund otrzymał 9 punktów - twardszy jest od niego tylko diament.
Ten cenny kamień, używany jest od dawna do zdobienia. Przezroczyste odmiany korundu są cennymi kamieniami szlachetnymi (rubin, szafir, ametyst), używanymi do celów zdobniczych, np. do pierścieni, brosz, wisiorków i innych ozdób.
Przezroczyste odmiany krystaliczne są wyjątkowo czyste pod względem składu chemicznego. Korund zawiera czasami niewielkie domieszki chromu, tytanu lub żelaza - barwa korundu zależy od domieszek chemicznych.
Bardzo małe domieszki chromu zabarwiają korund na czerwono, tytanu na niebiesko, żelaza na żółto i brunatno (aż do barwy czarnej).
Skała korundowa była od dawna stosowana również jako ścierniwo. Pisemne źródła chińskie podają, że blisko 5000 lat p.n.e. człowiek wysoko cenił sobie ścierniwo z rozdrobnionej skały korundowej, której położenie rozpoznawał po wtrąceniach naturalnego, czerwonego rubinu.
Około 4 tysiące lat p.n.e. w Egipcie do cięcia kwarcu używano piły z korundu i drogich kamieni.
Kiedy 900 lat p.n.e. na greckiej wyspie Naxos odkryto złoża tzw. kamienia naxońskiego, czyli drobnoziarnistego korundu naturalnego, zanieczyszczonego kwarcem, hematytem i granatem, rozpoczęła się dominacja korundu, jako ścierniwa pochodzenia naturalnego.
Po całkowitym wyeksploatowaniu tych złóż, koło miasta Smyrgla (obecnie Turcja) znaleziono potężne złoże szmergla - tak od nazwy miasta nazwano tutejszy kamień naxoński.
W Polsce korund jest spotykany na Dolnym Śląsku, m.in. w piaskach w okolicy Złotoryi.
Korund jest stosowany w jubilerstwie, mechanice precyzyjnej (łożyska i in. części przyrządów precyzyjnych i zegarków), technice laserowej, oraz jako doskonały materiał ścierny (tarcze szlifierskie, papier ścierny).
Obecnie wytwarzana jest syntetyczna postać korundu (tzw. elektrokorund), którą uzyskuje się poprzez przetapianie boksytu w piecach łukowych.