Nieorganiczny związek chemiczny wapnia z węglem, acetylenek wapnia, węglik wapnia - CaC2.
Jest to biała substancja krystaliczna, która nie rozpuszcza się w pospolitych rozpuszczalnikach.
Karbid techniczny jest otrzymywany w wyniku ogrzewania koksu z wapieniem w piecu elektrycznym w temperaturze 2250°C, i ma zwykle szary kolor.
Pod wpływem wody karbid rozkłada się w reakcji egzotermicznej, tworząc acetylen i wodorotlenek wapnia.
Odkrył to w 1862 roku, niemiecki fizyk Friedrich Wöhler.
To odkrycie przyczyniło się do skonstruowania nowych źródeł oświetlenia - lamp karbidowych.
Takie lampy zaczęto stosować na ziemiach polskich znajdujących się pod zaborami. Początkowo miały zastosowanie głównie jako źródło światła w lampach ulicznych. Były to latarnie posiadające własną wytwornicę acetylenu.
Lampy tego typu zbudowane były z dwóch zbiorników. Dolny pojemnik mieścił w sobie od kilku do kilkudziesięciu dekagramów karbidu, natomiast górny przeznaczony był na zbiornik wody. Poprzez specjalny zawór woda dozowana była do dolnego zbiornika, gdzie w wyniku reakcji z karbidem powstawał acetylen.
Zgromadzony pod niewielkim ciśnieniem gaz wydostawał się przez dyszę wyposażoną w filtr zanieczyszczeń mechanicznych, do specjalnego palnika, gdzie na ceramicznej koronie palnika w połączeniu z tlenem spalał się niebieskawym płomieniem.
Podobne w swojej zasadzie działania lampy weszły do powszechnego użytku, głównie w górnictwie, gdzie stanowiły namiastkę dzisiejszych latarek montowanych na hełmach górników.
Obecnie karbid znajduje zastosowanie (oprócz produkcji acetylenu) do produkcji nawozu sztucznego, jako środek odstraszający przeciw kretom i nornicom w ogrodach, oraz jako podgrzewacz jedzenia w wojskowych oraz turystycznych indywidualnych zestawach racji żywnościowej.
Ciekawostka:
W 1909 roku zakłady Bleriot we Francji wprowadziły karbidowe reflektory samochodowe, które można było gasić.