Srebrzystobiały metal, pierwiastek chemiczny - symbol Ca; z łac. calcium.
Sole wapnia, jak choćby gips czy alabaster (czyli węglany i siarczany) są znane od starożytności. Od dawna też ludzie wiedzieli, że ogrzewanie kamienia wapiennego prowadzi do utworzenia wapna palonego.
W roku 1755, szkocki fizyk i chemik Joseph Black wykazał, że podczas ogrzewania kamienia wapiennego (węglanu wapnia) następuje utrata masy próbki w wyniku wydzielania się "zepsutego powietrza" - tak wytworzył dwutlenek węgla.
Czysty tlenek wapnia został opisany w roku 1746, przez niemieckiego chemika Johanna Potta, natomiast nie udało mu się zredukować go do czystego metalu. Antoine Lavoisier już w roku 1789 domyślał się, że w wapnie znajduje się jakiś pierwiastek metaliczny, ale za jego czasów nie znano metody jego wydzielenia.
Dopiero angielski fizyk i chemik Humphry Davy w 1808 roku wyizolował wapń w stanie czystym i udowodnił analitycznie, że jest to pierwiastek. W tym celu przeprowadził elektrolizę mieszaniny wilgotnego wapna z tlenkiem rtęci w stosunku 3:1, co pozwoliło na otrzymanie metalicznego wapnia.
Inną, prostszą metodę pozyskania wapnia zastosował Michael Faraday.
Na powietrzu ten "metal z wapna" bardzo szybko pokrywa się warstwą tlenku CaO, musi więc być przechowywany bez jego dostępu, np. w nafcie - podobnie jak sód i potas.
Jest miękki, ma twardość zbliżoną do ołowiu i można kroić go nożem, jednak dodany do innych miękkich metali znacznie zwiększa ich twardość.
W naszym organizmie wapń wspomaga funkcjonowanie układu nerwowego i pracę mięśni (w tym serca). Stanowi podstawę tkanki łącznej, kości i zębów. Uczestniczy także w krzepnięciu krwi, regulacji niektórych hormonów, przewodzeniu impulsów nerwowych, oraz w procesie dzielenia się i regeneracji komórek.