Forma muzycznej rozrywki pochodząca z Japonii, polegająca na śpiewaniu z akompaniamentem.
Nazwa karaoke, to kompilacja dwóch słów: karappo - pusty, oraz ōkesutora - orkiestra i oznacza nagrany podkład orkiestrowy do śpiewu na żywo - technikę taką wykorzystywano już kiedyś podczas występów estradowych i nazywano półplaybackiem.
Wszystko zaczęło się około roku 1971 w barze w Kobe. Kiedy nie dojechał zespół mający towarzyszyć soliście, właściciel klubu, by nie stracić publiczności puścił taśmę z podkładami muzycznymi, do których solista mógł zaśpiewać.
Japończycy szybko wykorzystali pomysł, by w ten sposób bawić się w lokalach. Od tej pory coraz częściej, na tle odtwarzanego z nagrania akompaniamentu instrumentalnego, chętni mogli pośpiewać do mikrofonu znane przeboje w pubie, klubie, czy wreszcie we własnym domu.
Teksty piosenek wyświetlane są na dowolnym medium - telewizor, monitor, projektor itp.
W 2004 roku, pokojową nagrodą IG NOBEL 2004 został nagrodzony Daisuke Inoue - oficjalny wynalazca karaoke: za "stworzenie całkowicie nowego sposobu wzajemnego krzewienia tolerancji".
To jemu zawdzięczamy pomysł na maszynę, która jednocześnie gra podkład i wyświetla odpowiedni w danej chwili tekst.
Wynalazca popełnił jednak jeden błąd - nie pomyślał żeby pomysł opatentować...
Ostatnio popularne stały się muzyczne gry komputerowe, które znacznie ułatwiają zabawę, jaką jest karaoke.