Wyrób (najczęściej metalowy) używany do łączenia różnych elementów przez zbijanie.
Jest wykonany z metalowego pręta, z jednej strony zaostrzony, z drugiej - zakończony łbem.
Wyróżnia się gwoździe ciesielskie, druciaki, papowe, szewskie, szynowe, szkutnicze, ozdobne itp.
Początki gwoździa są nieznane. Jego prawzorem były prawdopodobnie kołki drewniane łączące elementy wykonane również z drewna np. deski łodzi, elementy konstrukcyjne budynków itp.
U niektórych ludów starożytnych wybijanie gwoździ symbolizowało zawarcie układu.
Pierwszą zanotowaną wzmianką o gwoździu, zawierają szczegóły ukrzyżowania Chrystusa podane w Ewangelii.
Pierwsza pisemna wiadomość dotycząca gwoździ metalowych pochodzi od astronoma i geografa Klaudiusza Ptolemeusza (II wiek). W swoim wielkim dziele "Wstęp do geografii" pisał on m.in., że:
"...na Dalekim Wschodzie, w pobliżu Wyspy Satyrów, wyłania się góra z magnetytu, która niszczy przepływające opodal okręty, wyciągając z nich wszystkie gwoździe".
Wzmianka ta świadczy oczywiście o tym, że gwoździe znane były już znacznie wcześniej.
W 1961 roku w miejscowości Inchtuthill w Szkocji, odkopano "skarb" składający się z żelaznych gwoździ o długości 15 do 40 cm, o łącznej masie - 7 ton, wykonanych z miejscowych rud żelaza przez żołnierzy armii Rzymskiej w I wieku n.e.
Jak wielka była to praca, można sobie wyobrazić wiedząc, że każdy gwóźdź należało wykonać ręcznie, wytapiając najpierw żelazo z rud w prymitywnych piecach, a potem przekuwając uzyskane żelazo na drut, zakuwając łeb i ostrze.
Wobec trudności z wywozem tak ciężkiego ładunku, gwoździe te zakopano prawdopodobnie w obawie przed ich wykorzystaniem przez miejscową ludność do produkcji broni. Przy okazji, trudno się temu dziwić - wartość gwoździ była taka, że niejednokrotnie specjalnie palono stare domy, aby potem wszystko przesiać i odzyskać gwoździe z popiołów.
Mechanizację w wytwarzaniu gwoździ wprowadzono dopiero w średniowieczu. Skonstruowano wówczas pierwsze maszyny tnące gwoździe z blach stalowych, a równocześnie spęczające łby.
W roku 1795 w Newburyport, powodowany chęcią zysku Jacob Perkins, skonstruował maszynę wytwarzającą 60 tysięcy gwoździ tygodniowo. Od tej pory gwóźdź stał się przedmiotem codziennego użytku.
Współcześnie gwoździe wykonuje się przy użyciu specjalnych pras - tzw. gwoździarek, pracujących jako automaty o wydajności do 800 gwoździ na minutę. Gwoździe bardzo duże, np: szynowe, wykonuje się nadal przez kucie.