Wyrób z metalu o małym przekroju poprzecznym, znacznej długości i różnym przekroju.
Przekrój może być okrągły, kwadratowy, w kształcie wieloboku lub inny. To prawdopodobnie jeden z najstarszych wyrobów z metalu.
O drutach ze złota wspomina Biblia. Na podstawie wykopalisk i odkryć archeologicznych wiadomo, że drut znany był w Egipcie około 2750 lat p.n.e. oraz w Asyrii i Babilonie około 1700 roku p.n.e.
Były to druty płaskie, kute ręcznie, przy czym technologia ręcznego kucia stosowana była aż do czasów średniowiecza.
Mimo tak prymitywnej metody, drut szybko znajduje coraz szersze zastosowanie. Wiemy np., że w czasach rzymskich stosowano liny splatane z drutu.
Świadczy o tym kawałek takiej liny o długości 4,5 metra i obwodzie 2,5 cm spleciony z drutu z brązu, znaleziony w ruinach miasta Pompeje.
Koczownicze ludy Azji Środkowej już w połowie I tysiąclecia stosowały jako strój ochronny jeźdźca pancerze wykonane z metalowych pierścieni. Pierścienie te zwijane były z ręcznie kutego drutu, a ich końce nitowane.
Pierwsza wzmianka o ciągnieniu drutu, znajduje się w łacińskich kronikach mnicha Teofila z XI wieku, w których jest opisany wyrób drutu ze stopu ołowiu i cyny. Wiadomo na pewno, że ciągnienie drutu stosowane było we Francji już w 1270 roku, z tym, że i tak materiałem wyjściowym był pręt wykuty ręcznie.
Po raz pierwszy próbę mechanizacji ciągnienia podjęto w XIV wieku. Pierwszą maszynę w pełni mechanizującą proces ciągnienia drutu, zbudowano dopiero w 1775 roku, w fabryce Milesa w Norwich w USA.
Współcześnie drut wytwarza się metodą ciągnienia, podczas którego przeciągany jest on przez otwór o ściśle określonych wymiarach i kształtach.