Obiekt latający lub pocisk, poruszający się dzięki wykorzystaniu siły ciągu - odrzutu.
We współczesnej wersji rakieta napędzana jest silnikiem rakietowym.
Rakieta jest wynalazkiem chińskim. Chińczycy używali prawdopodobnie rakiet prochowych w postaci rac już w XII wieku; na pewno użyli rakiet bojowych broniąc Kajfengu przeciw Mongołom w 1232 roku.
Mongołowie przejęli wówczas od nich sztukę budowy rakiet.
Arabowie nauczyli się budować rakiety w 1249 roku.
W dziełach europejskich pierwsze wiadomości o rakietach pojawiły się w końcu XIV wieku.
W 1529 roku, artylerzysta siedmiogrodzki Conrad Haas podał pierwszy projekt rakiety wielostopniowej. W 1650 roku w podstawowym ówczesnym podręczniku artylerii, polski oficer Kazimierz Siemienowicz opublikował wiele stosowanych rozwiązań technicznych w dziedzinie rakiet, m.in. projekty rakiet wielostopniowych. Rozwój broni palnej w Europie spowodował zanik zainteresowania rakietami.
Ponownie zwrócili na rakiety uwagę Anglicy w końcu XVIII wieku. W 1806 roku spalili nimi Kopenhagę, a w 1813 użyli ich oblegając Gdańsk.
Za ich przykładem armie europejskie zaczęły wówczas posługiwać się nimi - Polacy użyli ich w roku 1831, w bitwie pod Grochowem.
Po kolejnym zaniku zainteresowania, w związku z rozwojem artylerii w połowie XIX wieku, próby zastosowania rakiet prochowych do napędu samochodu i motoszybowca podjął w 1929 roku Niemiec Fritz von Opel.
Pomysł na paliwo płynne podał w latach 1895-1903 uczony rosyjski polskiego pochodzenia Konstanty Ciołkowski (1857-1935), a pierwsze próby praktyczne z takimi rakietami przeprowadził w 1926 roku Amerykanin Robert H. Goddard.
Pierwszymi w pełni użytecznymi rakietami na paliwo płynne były niemieckie pociski balistyczne V-2, konstrukcji Wernhera von Brauna.
Doświadczenia II wojny światowej doprowadziły do powstania rakiet balistycznych dalekiego zasięgu i rakiet kosmicznych. Wtedy również walczące armie chętnie używały pocisków rakietowych artyleryjskich (m.in. Katiusze, Pancerfausty, Bazooka).
Obecnie, w zależności od zastosowania rakiety dzieli się na:
bojowe, czyli pociski rakietowe,
nośne (rakiety kosmiczne) - do wyprowadzania statków kosmicznych na orbitę i lotów kosmicznych,
badawcze (np. do obserwacji meteorologicznych),
startowe - ułatwiające start samolotu lub pocisku (po określonym czasie zwykle odrzucane),
ratownicze (np. do przerzucania liny na ratowany statek).
Najczęściej stosuje się rakiety z silnikami na paliwo:
ciekłe, gdzie materiały są pompowane z oddzielnego zbiornika do silnika i w jego komorze spalania ulegają mieszaniu i spalaniu - przy tej samej masie paliwa silnik na paliwo ciekłe daje większą siłę ciągu (i przyspieszenie) niż silnik na paliwo stałe; stosowanie tych silników umożliwia regulację siły ciągu.
stałe, gdzie zbiornik z materiałem pędnym stanowi jednocześnie komorę spalania - silniki tego typu mają prostą budowę i cechuje je duża niezawodność - wadą jest brak możliwości regulacji siły ciągu.
Zaawansowane są prace nad zastosowaniem do napędu rakiet silników rakietowych jonowych.
Głównymi elementami współczesnej rakiety są: kadłub, silnik rakietowy, zbiornik materiałów pędnych do silnika, układ kierowania, aparatura radiowa (głównie do łączności z Ziemią), oraz głowica z ładunkiem użytecznym (np. jądrowym) lub statek kosmiczny (załogowy bądź bezzałogowy).
Ze względów ekonomicznych duże rakiety dzielone są zwykle na 2 lub 3 stopnie.
Elementy konstrukcyjne rakiet są wykonywane z wysokogatunkowych stali (osłony silników), oraz lekkich materiałów o dużej wytrzymałości mechanicznej, m.in. stopów aluminium z litem, lub kompozytów.