Miękki, srebrnobiały metal o symbolu Li, (z gr. lithium - skała), pierwiastek o liczbie atomowej 3.
Pochodzenie nazwy (λίθος) miało wskazywać na fakt, że lit w odróżnieniu od potasu, który został odkryty w popiele ze spalonych roślin czy sodu, który występuje w krwi zwierzęcej, został znaleziony w twardym minerale (skale).
To najlżejszy metal i pierwiastek o najniższej gęstości w fazie stałej. Jest bardzo reaktywny i palny, i dlatego przechowuje się go w olejach mineralnych, lub nafcie.
Ten metal z pierwszej grupy układu okresowego, został odkryty jako trzeci z grupy metali alkalicznych.
Jego rozpowszechnienie w skorupie ziemskiej jest mniejsze niż sodu czy potasu, a jego minerały są znacznie rzadziej spotykane niż jego sąsiadów w grupie metali alkalicznych.
W roku 1800, znany brazylijski uczony i mineralog José Bonifácio de Andrada e Silva, odbywający podróż do Skandynawii, odkrył w kopalni na szwedzkiej wyspie Utö nieznane dotąd, rzadkie minerały: petalit i spodumen.
Dopiero siedemnaście lat później, szwedzki chemik Johann Arfvedson, pracujący w laboratorium chemicznym Jönsa Jacoba Berzeliusa, w czasie analizy rudy petalitu odkrył obecność nowego pierwiastka - litu.
Niestety, nie udało mu się uzyskać litu w formie czystego metalu.
Podobno niewielką próbkę litu uzyskał dopiero pod koniec 1818 roku, brytyjski chemik i fizyk Humphry Davy.
W roku 1821 angielski chemik William Thomas Brande, w wyniku elektrolizy tlenku litu uzyskał większe ilości tego metalu.
Jednak dopiero w roku 1855 większe ilości litu zaczęto otrzymywać metodą opracowaną przez Roberta Bunsena i Augustusa Matthiessena, polegającą na elektrolizie chlorku litu.
Obecnie lit i jego związki mają wiele różnorakich zastosowań przemysłowych, w tym w produkcji szkła i ceramiki żaroodpornej, wytrzymałych stopów używanych w lotnictwie, ogniw litowych i akumulatorów litowo-jonowych.