Polsko-litewski szlachcic (ok. 1600 - 1651).
Generał, inżynier wojskowy i artylerzysta (herbu Ostoja).
Odebrał szerokie wykształcenie humanistyczne oraz poznał co najmniej cztery języki: polski, litewski, łacinę i grekę, być może także francuski.
Wysłany przez króla Władysława IV, kształcił się w Holandii - uzyskał tytuł Magistra Sztuk Wyzwolonych i Filozofii.
Jednak od chłopięcych lat interesowało go wszystko, co było związane z artylerią.
Służąc w wojsku, brał udział w wielu bitwach i oblężeniach, pełniąc funkcję inżyniera artylerii.
Od roku 1648 zastąpił zmarłego generała artylerii koronnej, Mikołaja Arciszewskiego i został dowódcą Polskiej Artylerii Koronnej, oraz specjalistą w dziedzinie artylerii konwencjonalnej i rakietowej.
W 1650 roku opublikował w Amsterdamie fundamentalne dzieło Artis Magnae Artilleriae pars prima (Wielkiej sztuki artylerii część pierwsza) - przez prawie 200 lat podstawowy podręcznik artylerii w Europie, a dla oficerów brytyjskich obowiązkowy jeszcze w latach 20-tych XX wieku. Omawia w nim między innymi technologię wytwarzania rakiet, w tym rakiet wielostopniowych, baterii rakiet, oraz rakiet ze statecznikami typu delta (zamiast zwykle stosowanych żerdek balastowych).
Rękopis drugiej części dzieła zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach, a wraz z nim plany wynalazku artyleryjskiego, prawdopodobnie znacznie wyprzedzającego epokę.
Uważany jest również za prekursora posługiwania się bronią biologiczną i bronią chemiczną (rozdziały "Kule zaprawione trucizną" i "Kule cuchnące"), co niekoniecznie jest powodem do chwały, ale dowodzi, że jego pomysły jednak znacznie wyprzedzały swoją epokę.