Rodzaj garderoby noszonej przez kobiety na nogach i dolnej części tułowia.
Ich historia sięga głęboko w przeszłość. Pierwsze rajtuzy (bo tak były wtedy nazywane) pojawiły się podobno już w XI wieku.
Ich pierwszymi użytkownikami byli... mężczyźni - oni je zresztą wymyślili, i to ich nogi rajtuzy upiększały i ocieplały. W kolejnych wiekach rajstopy stały się symbolem arystokracji i nieodłącznym elementem ubioru mężczyzn na salonach.
Natomiast kobiety - zgodnie z ówczesną modą - nosiły długie spódnice. Noszenie rajstop sprawiało jednak mężczyznom pewien problem - powiedzmy natury fizjologicznej - byli zmuszeni zdejmować je kilka razy w ciągu dnia i dlatego wymyślono rozporek.
W Renesansie rajtuzy rozdzielono na część górną (bufiaste spodenki) i pończochy. Stąd był już tylko krok do współczesnej formy spodni.
Współczesna wersja rajstop wynaleziona została w 1959 roku. Dokonał tego amerykański producent trykotaży Allen Gant z Glen Raven Mills w Karolinie Północnej, na prośbę jego ciężarnej żony, której było niewygodnie nosić tradycyjne pończochy zaczepiane na elastycznym pasie. Po prostu połączył damskie reformy (majtki z nogawkami) z pończochami. I to był przysłowiowy strzał w dziesiątkę.
Wkrótce rozpoczęto produkcję rajstop (początkowo z modnego w owym czasie trykotu o grubości 70 denierów), które szybko zdobyły sobie zwolenniczki, jedynym problemem pozostawały widoczne szwy, które nie były zbyt estetyczne.
Jeszcze w tym samym roku Allen Gant zabrał się do kolejnych eksperymentów - w efekcie, w 1961 roku rozpoczął produkcję cienkich rajstop bez szwów - tym razem na prośbę tancerki Sailly Rand.
Do ich wykonania stosowano cienki nylon: 40 denierów w części górnej i 15 do 20 denierów w nogawkach. Jeszcze w tym samym roku produkt znalazł się na rynku pod nazwą panti-legs.
Cztery lata później, kiedy modne stały się minispódniczki, rajstopy stały się wręcz nieodzownym elementem ubioru kobiety.
Dzisiejsze rajstopy dzielą się na majtkowe i bezmajtkowe. W rajstopach majtkowych część przykrywająca biodra i palce jest wykonana z grubszego materiału, a w bezmajtkowych nie.
Klin (jeśli jest) bywa także zrobiony z grubszego materiału, czasem z bawełny. W talii osadzona jest mocna gumka.
Są dostępne w szerokim zasięgu stylów, a numerowane według denier albo dtex. Zakres sięga od 3 (bardzo cienkie) do 20 (standardowe) oraz 30 (półprzezroczyste), liczba den może jednak sięgać nawet powyżej 100.
Jeśli zaś chodzi o paletę kolorów czy wzory, to ogranicza je chyba jedynie tylko wyobraźnia producentów. Materiałem z którego są wykonywane był początkowo drogi, naturalny jedwab, który wkrótce zastąpiono nylonem, później z domieszką lycry.
Obecnie większość rajstop produkowana jest na bazie nylonu połączonego ze spandeksem, co nadaje im większą elastyczność.
Ciekawostka.
W Stanach Zjednoczonych opatentowano rajstopy, których noszenie umożliwia zwalczanie cellulitis. Dodany do nylonowych nici lek zaczyna działać dopiero po założeniu rajstop - substancja czynna zaczyna przenikać do skóry. Aby lek zadziałał skutecznie, rajstopy należy nosić przez osiem godzin dziennie. Wynalazcy twierdzą, że można je zakładać wielokrotnie. Pranie w łagodnych detergentach nie wymywa leczniczej substancji. Ponieważ na razie nie wiadomo, czy dłuższe ich noszenie nie wywołuje efektów ubocznych, firma, która wykupiła patent, jeszcze nie produkuje tych rajstop masowo.
