Materiał złożony z dwóch lub więcej komponentów (faz) o różnych właściwościach.
Materiały kompozytowe znane są ludzkości od co najmniej 2,5 tysiąca lat. Wtedy to Chińczycy wynaleźli lakę - ciemne drewnopochodne tworzywo, używane do wyrobu naczyń, ozdób, puzderek a nawet mebli. Otrzymywano je poprzez układanie wielu warstw cieniutkiego papieru lub tkaniny, podlanych następnie sokiem z sumaka (Rhus), który ma własności samoutwardzające.
Taka kompozycja nadawała lace wyśmienite własności mechaniczne - łączyła w sobie zarówno twardość żywicy, jak i odporność na pękanie tkaniny.
Równie starym kompozytem jest zwykła sklejka, czyli zlepione ze sobą klejem kostnym warstwy cienkiego drewna. Do kompozytów zaliczamy również żelazo, oraz beton.
Prawdziwy boom na kompozyty zaczął się w latach 50-tych XX wieku, kiedy chemicy opanowali tajniki przemysłowego procesu syntezy żywic.
Jednym z pierwszych kompozytów opartych na tych żywicach był bakelit, pierwszy przedstawiciel fenopolastów.
Najwięcej zastosowań w kompozytach znalazły żywice poliestrowe i epoksydowe, ale ostatnio dołączają do nich poliuretany i żywice silikonowe.
Gwałtowny rozwój materiałów kompozytowych w trakcie i już po zakończeniu II wojny światowej był też związany z rosnącym zapotrzebowaniem przemysłu lotniczego, kosmicznego i motoryzacyjnego na lekkie i wytrzymałe materiały, którymi dałoby się zastąpić stal i inne metale.
Trzeba pamiętać, że właściwości kompozytów nigdy nie są sumą, czy średnią właściwości jego składników, ponieważ najczęściej jeden z komponentów stanowi lepiszcze, które gwarantuje jego spójność, twardość, elastyczność i odporność na ściskanie, a drugi, tzw. komponent konstrukcyjny zapewnia większość pozostałych własności mechanicznych kompozytu.