Materiał z rogowych płytek, pokrywających pancerz żółwi szylkretowych.
Nazwa wywodzi się z języka niemieckiego, w którym słowo Schildkröte oznacza właśnie żółwia. Dawniej równie często używano słowa szylkret co szyldkret.
Jest zbudowany z białka podobnego do białka tworzącego rogi i pazury zwierząt, które tworzy przeświecającą masę mającą ciepłą, żółtą barwę z jaskrawymi, brązowymi cętkami. Pod mikroskopem widać je jako okrągłe, barwne kropki.
Szylkretem nazwano płytki rogowe okrywające karapaks, czyli grzbietową część pancerza żółwia morskiego i był używany już od czasów starożytnych.
Starożytne greckie czary lub liry często były wykonywane z całej skorupy. Natomiast zamożni starożytni Rzymianie chętnie kupowali meble ozdobione inkrustowanym fornirem z szylkretowej skorupy, oraz drobne przedmioty, tzw. galanterię dekoracyjną.
Skorupa szylkretowa była szeroko stosowana, aż do zakazu handlu w 2014 roku.
Pomimo swojej wysokiej ceny skorupa żółwia była atrakcyjna dla producentów i konsumentów, ze względu na jej piękny cętkowany wygląd i trwałość. 
Zwykle w cienkich plastrach lub kawałkach, używano jej do produkcji różnorodnych przedmiotów: grzebieni i
szczotek, oprawek okularów, zapięć, broszek czy obsadek piór.
Małe luksusowe przedmioty, takie jak tabakiery, małe pudełka czy ramki, dekorowano intarsjami z metali szlachetnych i klejnotów zamocowanych w masie szylkretowej. Pierwszym, który wykorzystał w ten sposób szylkret, był stolarz króla Francji Ludwika XIV, Charles André Boulle.
Obecnie jest rzadko stosowany.