Stop miedzi i cynku, zawierający do 40% cynku - tzw. brąz cynkowy; jest od brązu wytrzymalszy.
Może zawierać dodatki innych metali, takich jak ołów, aluminium, cyna, mangan, żelazo, chrom oraz krzem.
Topi się w temperaturze poniżej 1000°C (zależnie od gatunku).
Powyżej temperatury 907° Celsjusza, główny składnik stopowy mosiądzu czyli cynk zaczyna parować, powodując tworzenie się zgaru.
Należy do grupy metali nieżelaznych (kolorowych).
Po raz pierwszy pojawił się w czasach rzymskich. Podobno, jako pierwsi wytwarzali mosiądz Mossyni - jeden z ludów w Azji Mniejszej, którzy stapiali miedź z mieszaniną węglanu cynku i krzemianu cynku - rudy nazywanej dzisiaj galmanem.
W późniejszych czasach mosiądz wytwarzano stapiając miedź z tlenkami cynku, osadzającymi się w postaci białego nalotu wewnątrz pieców służących do wytapiania miedzi.
Mosiądz jest równie twardy jak brąz, a przy zawartości 20% cynku jest podobny do złota (ma kolor pomarańczowożółty), w związku z czym traktowano go jak metal szlachetny.
Ciekawostką jest w tym przypadku fakt, że czysty cynk uzyskano dopiero w XIX wieku.
Z mosiądzu wytwarza się armaturę, osprzęt odporny na wodę morską, np. śruby okrętowe, a także amunicję, okucia budowlane, w szczególności klamki oraz instrumenty muzyczne.
W czasach Imperium Rzymskiego na terenach dzisiejszej Turcji bito z mosiądzu monety, które bardzo szybko weszły do obiegu na terenie całego Imperium.
Używano go również do produkcji przedmiotów z drutu - odłamki przedmiotów wykonanych z drutu, pochodzących z okresu między II a I wiekiem p.n.e. znaleziono na terytorium byłego ZSRR.