Wynalazek Edisona, do robienia odbitek z druku za pomocą woskowanego papieru.
W wynalezionym powielaczu Edisona o nazwie mimeograf, kluczowym procesem było wykonanie matrycy w postaci pokrytej warstwą wosku bibułki, na której pisano tekst dokumentu na zwykłej maszynie do pisania (można było również dodawać odręczne uzupełnienia - np. podpis - twardym ołówkiem).
W ten sposób w miejscach, w które trafiały czcionki maszyny do pisania, bądź które zarysowane były ostrzem ołówka, usuwana była warstwa wosku i pozostawała tylko cienka bibułka. Tak sporządzoną matrycę kładziono na czystym papierze i przeciskano przy pomocy wałka gumowego przez nią farbę (tj. przez obszary, w których wosk odsłonił przepuszczalną dla farby bibułkę) tak, że kopia zapisanego na matrycy dokumentu przenosiła się na papier.
8 sierpnia 1876 roku, słynny amerykański wynalazca i biznesmen Thomas Edison, otrzymał na to urządzenie patent US nr. 180,857.
Opisana technika była odmianą sitodruku.
Powielacze profesjonalne, w których matryca umieszczana była na wewnętrznej powierzchni specjalnego bębna, a podawanie i układanie papieru było częściowo zautomatyzowane, podobnie jak przeciskanie farby, miewały napęd elektryczny i stosunkowo dużą wydajność - kilkadziesiąt kopii na minutę.
Mimeograf, oraz powielacze spirytusowe, były używane do drukowania dokumentów w małych ilościach, w pracach biurowych, przy powielaniu materiałów szkolnych i kościelnych biuletynów.
Pod koniec 1960 roku wymienione urządzenia zaczęły być stopniowo wypierane przez kserokopiarkę.