Jednorodna substancja, która uzyskuje stan płynny w temperaturze od kilkudziesięciu stopni Celsjusza.
To mieszanina żywic (szelaku i kalafonii), z dodatkiem terpentyny, oleju, oraz substancji, które obniżają kruchość i zmniejszają temperaturę topnienia.
Lak był wykorzystywany do zabezpieczania korespondencji, zwłaszcza tajnej, ważnych dokumentów i przesyłek wartościowych, uszczelniania butelek, oraz jako klej.
Wystarczył płomień świecy, żeby rozpuścić lak, wylać go w wybrane miejsce - np. miejsce łączące zamknięcie koperty, a następnie przed ostygnięciem odbić na nim pieczęć.
Po ostygnięciu - w temperaturze pokojowej utwardza się samoistnie - lak staje się kruchy, ale charakteryzująca go dobra przyczepność do papieru i materiałów używanych na opakowania sprawia, że trudno jest o podrobienie powstałej pieczęci, kiedy się ją wcześniej uszkodzi.
Do Europy lak przywędrował ze wschodnich Indii. Przywieźli go Portugalczycy, i od XVI wieku zastąpił wcześniej używaną do stemplowania mieszankę wosku pszczelego i żywicy.Najwcześniejsze formy laku nie były barwione, w późniejszym okresie używano cynobru, żeby uzyskać czerwony kolor laku. W XIX wieku było już w użyciu kilka kolorów laku: złoty (uzyskiwany z miki), niebieski (błękit kobaltowy lub błękit miedzi), czarny (sadza), biały (biel ołowiowa), żółty, oraz zielony.
Prócz walorów ozdobnych, znaleziono praktyczne zastosowanie barwienia laku, i tak np. Korona Brytyjska przyporządkowała różne kolory pieczęci lakowych do poszczególnych typów dokumentów.
Przy różnych okazjach, lak pieczęciowy mógł być perfumowany ambrą, piżmem lub innymi zapachami.