Substancja, która w trwały sposób łączy powierzchnie jednakowych lub różnych ciał.
Klejenie drewna, skór i papirusów było praktykowane już w starożytności.
W Egipcie, 1500 lat p.n.e., stosowany był klej żelatynowy, otrzymywany ze skór zwierzęcych lub kości.
Starożytni Egipcjanie, Grecy i Chińczycy używali również do klejenia kazeiny, otrzymywanej z mleka.
W Rzymie - jak informuje Pliniusz Starszy (I wiek) w swym dziele Historia naturalis - sporządzano klej przez gotowanie skór.
Niedawno (podczas renowacji starożytnego hełmu) okazało się, że klej sprzed 2000 lat trzyma do dzisiaj!
Naukowcy z Bonn, analizując hełm znaleziony w roku 1986 w Nadrenii w Północnej Westfalii stwierdzili, że zdobiące go liście laurowe zostały do niego przyklejone.
Prawdopodobnie klej powstał ze zmieszania bitumu (lepkiej substancji organicznej), substancji żywicznych i tłuszczu zwierzęcego - niestety nie udało się opracować receptury Rzymian - a szkoda.
Obecnie do różnych celów stosowane są różne gatunki klejów, które można ogólnie podzielić na kleje naturalne (białkowe, kazeinowe, kostne itd.) oraz kleje syntetyczne (epoksydowe, poliuretanowe i inne).
Różny jest też czas wysychania oraz siła z jaką "trzyma" dany klej.
Niedawne odkrycie w Górach Harzu pokazuje, że już człowiek neandertalski używał przy produkcji swych narzędzi kleju. Był to znakomity klej z brzozowej smoły, którego wytworzenie nawet dzisiaj wymagałoby nie lada technologicznej zręczności.