Zazwyczaj przenośny lub ręczny, stożkowy róg akustyczny, używany do wzmacniania głosu.
Megafon (trąbka mówiąca) może również służyć do wzmacniania innych dźwięków i kierowania ich w określonym kierunku.
Próby wzmocnienia głosu miały miejsce już w starożytności. Używano w tym celu zwierzęcych rogów - służyły jako urządzenia sygnalizacyjne, lub trąbka.
W Boliwii, w ruinach Tiwanaku, w centralnym miejscu znajdują się kamienie z otworami w kształcie megafonu. Ich przeznaczenie jest dziś nieznane, ale jak pokazują lokalni strażnicy, możliwe jest (przy ich pomocy) wzmocnienie ludzkiego głosu na tyle mocno, aby był słyszalny na dużym obszarze.
Istnieją wzmianki o mówcach w starożytnej Grecji (V w. p.n.e.), którzy nosili maski z wystającymi z ust stożkami, aby wzmocnić swój głos w teatrach.
Greccy architekci mogli również świadomie wykorzystywać fizykę akustyczną w projektowaniu amfiteatrów teatralnych.
Za wynalazcę megafonu uznawani są zarówno angielski wynalazca Samuel Morland, jak i niemiecki wynalazca Athanasius Kircher, którzy w XVII wieku zajmowali się tym zagadnieniem mniej więcej w podobnym czasie.
Morland w swojej pracy opublikowanej w 1672 roku opisał swoje eksperymenty z różnymi rodzajami trąbek, a jego największy megafon składał się z ponad 6-metrowej miedzianej rury i podobno mógł nieść głos człowieka na odległość półtorej mili.
Z kolei Kircher opisywał urządzenie, które mogło służyć zarówno jako megafon, jak i przyrząd do "podsłuchiwania" osób rozmawiających na zewnątrz domu.
Jego spiralny róg był montowany w ścianie budynku, z wąskim końcem wewnątrz, przez który można było mówić lub słuchać, a szerokim wylotem wystawał przez zewnętrzną ścianę.
Termin megafon po raz pierwszy skojarzono z instrumentem Thomasa Edisona w roku 1878, kiedy opracował urządzenie mające pomóc osobom głuchym i niedosłyszącym.
Urządzenie składało się z trzech oddzielnych lejków ustawionych w rzędzie. Dwa zewnętrzne leje, o długości sześciu stóp i ośmiu cali, były wykonane z papieru i połączone z rurką włożoną do każdego ucha. Środkowy lejek był podobny do trąbki głosowej Morlanda, ale miał większą szczelinę, przez którą użytkownik mógł włożyć trąbkę do ust.
Dzięki megafonowi Edisona, cichy szept odbiorca mógł usłyszeć z odległości tysiąca stóp (około 300 metrów), podczas gdy normalny ton głosu można było usłyszeć z odległości około dwóch mil (ponad 3 kilometry).
Jednak urządzenie było zdecydowanie zbyt duże, aby można je było przenosić, co ograniczało jego zastosowanie.
George Prescott napisał: "Główną wadą jest obecnie duży rozmiar urządzenia".
Megafony akustyczne były używane aż do lat 60-tych XX wieku.
Później (w większości przypadków) zostały zastąpione wersjami elektrycznymi.
Mimo to, tanie, lekkie i wytrzymałe megafony akustyczne są nadal używane w niektórych miejscach, np. przez ratowników na basenach i plażach, gdzie wilgoć mogłaby uszkodzić elektronikę megafonów elektrycznych.
Ciekawostka: 
Przed wynalezieniem mikrofonu elektrycznego niektórzy wcześni piosenkarze popowi, tacy jak Rudy Vallée, śpiewali przez megafon, gdyż ich cichsze głosy często nie były wystarczająco głośne podczas występów na żywo.
