Pomoc, kiedy ktoś nie zdążył założyć kamizelki ratunkowej, i nagle wypadł za burtę statku.
Można rzucić w jego stronę koło ratunkowe, czyli przedmiot o kształcie zbliżonym do torusa, obszyty materiałem (lub pomalowany) na jaskrawy, najczęściej pomarańczowy kolor.
Pierwsze szkice takiego koła znaleźć można już w XVI-wiecznych rysunkach Leonarda da Vinci.
Jednak dopiero w wieku XIX koła pojawiły się na statkach.
Stało się to za sprawą oficera brytyjskiej marynarki wojennej Thomasa Kisbee. To on pierwszy wprowadził koło ratunkowe na "HMS Driver" - pierwszej parowej jednostce, która przepłynęła świat dookoła.
Od roku 1855, Brytyjskie Ochotnicze Stowarzyszenie Ratownictwa Morskiego zaadoptowało koło Kisbee’go, jako standardowe wyposażenie na swoich okrętach.
Przez kolejne sto lat, koła ratunkowe były produkowane głównie z korka lub kapoku.
Dlatego były dość ciężkie, a ich wyporność nie była zbyt wysoka, co sprawiało, że nie zawsze koło ratunkowe było w stanie utrzymać głowę nieprzytomnej ratowanej osoby nad wodą - szczególnie, kiedy było zanurzone w wodzie przez dłuższy czas.
W dodatku rzucone z pokładu statku zbyt celnie, często powodowało u osób ratowanych kontuzje.
Obecnie stosowane koła ratunkowe są wykonane z lekkiego materiału (np. sprasowanego styropianu, pianki polietylenowej lub innego tworzywa sztucznego), co powoduje jego pływanie i utrzymywanie osoby ratowanej na powierzchni wody.
Dodatkowo, aby ułatwić odnalezienie osoby ratowanej, do części kół ratunkowych na statku przyczepiane są pławki świetlne lub świetlno-dymne, uruchamiane automatycznie.
Część kół jest wyposażona w przywiązane linki, o długości nie mniejszej niż 30 metrów, które ułatwiają ratowanie osób znajdujących się w wodzie, w pewnej odległości od burty statku.
Ciekawostka:
Najstarsze istniejące koło ratunkowe pochodzi z włoskiego statku, który w roku 1866 brał udział w bitwie stoczonej z flotą austriacką na Morzu Adriatyckim pod wyspą Lissą. Eksponat znajduje się w Museo de Risorgimento przy placu Weneckim w Rzymie.