Zamknięcie naczynia (zazwyczaj butelki), z nieprzepuszczalnego materiału.
Korek wytwarzany jest z kory dębu korkowego, który występuje w północnej Afryce i południowej Europie - ponad połowa pozyskiwanego korka pochodzi z Portugalii.
Kora dębu korkowego osiąga odpowiednią grubość po 20 latach. Dobry korek powinien mieć 4 do 5 centymetrów długości i być równo wyprofilowany, bez oczek, przerostów, pustych wnęk.
W szyjce butelki umieszcza go specjalna maszyna za pomocą sprężonego powietrza - tam korek rozpręża się gwałtownie, zatykając szklaną butelkę. Butelki zatkane korkiem powinny leżeć, aby był on stale zwilżony i nie tracił swych cech.
Do otwarcia butelki zatkanej korkiem niezbędny jest korkociąg.
Na skalę przemysłową (głównie do zatykania butelek) korek zaczął być używany w XVIII wieku i z miejsca stał się niezwykle przydatnym produktem.
Na ziemiach polskich, jedną z najstarszych była Krajowa Fabryka Korków Józefa Gardolińskiego w Złoczowie pod Lwowem.
Na początku XX wieku, pojawiło się rewolucyjne zamknięcie pałąkowe z porcelanowym korkiem, opatentowane przez niemiecką firmę Siemens.
Obecnie, w związku ze zwiększeniem produkcji wina w skali całego świata, producenci naturalnych korków nie są już w stanie zaspokoić popytu. Naturalne, całe korki, zastępuje się klejonymi z okruchów lub syntetycznymi, często w różnych kolorach.
Oprócz tego, ten elastyczny i ognioodporny materiał o bąbelkowej strukturze jest wykorzystywany również do izolacji akustycznej i termicznej ścian, podłóg i sufitów domów. Produkuje się z niego tablice korkowe, oraz materiały podłogowe.
Poza tym, jego niska gęstość pozwala na wykorzystanie go do produkcji spławików i rączek od wędek.
Ciekawostka:
Robert Hooke obserwując korek przez mikroskop, odkrył komórkę.