Metoda pozwalająca niewidomym czytać książki, oraz pisać przy użyciu zmysłu dotyku.
Pierwsze próby podejmowano podobno już w starożytności.
Większość pomysłów opierała się na zastąpieniu wzroku dotykiem.
Proponowano grawerowanie liter, odlewanie z ołowiu, splatanie z drutu, wreszcie wykłuwanie na papierze.
W XVIII i XIX wieku pojawiły się sposoby drukowania wypukłych liter, ale bez większego powodzenia.
W roku 1808 Charles Barbier, były oficer artylerii, wymyślił wypukłe pismo, które pozwalało by po ciemku pisać i odczytywać szyfrowane meldunki. 
Wojsko nie zainteresowało się wynalazkiem, gdyż uznało zapisywanie liter w postaci 12 punktów na prostokątnym polu za zbyt skomplikowane.
O piśmie Barbiera dowiedział się 15-letni wówczas Louis Braille, chciał uczynić je bardziej wygodnym i ... udało się!
Opracował proste pismo, w którym mogły występować 63 znaki złożone z kombinacji sześciu punktów ustawionych w prostokąt, mieszczących się pod opuszką palca.
Pismo zostało ogłoszone w 1829 roku, a w 1837 roku wyszła pierwsza książka wydrukowana brajlem - historia Francji.