Urządzenie do przesyłania ruchomego obrazu za pomocą elektryczności, wraz z dźwiękiem.
Urządzenie zostało wynalezione i opatentowane w 1897 roku przez polskiego wynalazcę i prekursora telewizji elektrycznej Jana Szczepanika.
Swój wynalazek Szczepanik zgłosił w Brytyjskim Urzędzie Patentowym (patent brytyjski nr 5031) w roku 1897 jako "telektroskop, czyli aparat do reprodukowania obrazów na odległość za pomocą elektryczności", a następnie - rok później w 1898 roku - w USA.
3 kwietnia 1898 wynalazek Szczepanika znalazł się na okładce gazety New York Times, gdzie został opisany jako urządzenie "do transmisji kolorowych promieni".
Urządzenie miało transmitować obraz w barwach naturalnych, rozkładając go na punkty, które miały być przekazywane do odbiornika zamieniającego je ponownie na spójny kolorowy przekaz, działając na identycznej zasadzie jaką stosuje dzisiejsza telewizja.
Z kolei dźwięk miał być przekazywany przez stację nadawczą zaopatrzoną w mikrofon, do stacji odbiorczej wyposażonej w słuchawkę. Sercem telektroskopu (zwanego też dalekowidzem) był układ wahających się zwierciadełek, który spełniał funkcję tarczy Nipkowa.
Niestety pomimo wielkiego zainteresowania, pomimo reklamy, jaką zrobił wynalazcy Mark Twain, pomysł nie został zrealizowany ze względu na bariery techniczne i finansowe.
Jednak dzięki temu projektowi, Jan Szczepanik został nazwany jednym z pionierów XI muzy, a historyk telewizji Albert Abramson wymienia go w swej książce Elektronic Motion Pictures - A History of the Television Camera z roku 1955, jako jednego z czołowych dziewiętnastowiecznych wynalazców telewizji.
Niezrażony niepowodzeniem, w roku 1900 Szczepanik przedstawił na Wystawie Światowej w Paryżu udoskonalone urządzenie do przenoszenia obrazu na odległość: telefot.