Zabarwiona masa złożona z oleju lnianego (stąd nazwa lin-oleum), pokrywająca tkaninę z juty.
Składniki dodatkowe linoleum to: kalafonia i mączka korkowa. Pierwszym, który zastosował linoleum jako pokrycie podłogi, był Anglik Frederick Walton w roku 1863.
Tworzywo miało być tańsze od dywanu, ale bardziej odporne na zużycie niż malowane chodniki.
Walton pokrywał jutę (tkaninę używaną na worki) mieszaniną ze zmielonego korka, żywicy, gumy i barwnika, i utwardzał ją olejem lnianym.
Rok później wynalazca otworzył (w Anglii) pierwszą na świecie fabrykę produkującą linoleum, a od roku 1873 zaczęto wykładzinę produkować w USA.
Obecnie produkt jest otrzymywany przez jednostronne nałożenie, na ogrzanym kalandrze (rodzaj maszyny służącej do wygładzania powierzchni), na podkład tekstylny (tkaninę jutową) masy uzyskanej z utlenionego oleju lnianego (tzw. linoksynu) zmiękczonego kalafonią i wypełnionego mączką drzewną, lub pyłem korkowym.
Druga strona tkaniny pokrywana jest farbą lakową.
Linoleum przeznaczone jest do użytkowania w mieszkaniach, oraz obiektach użyteczności publicznej.
Jednorodna i zwarta struktura sprawiają, że linoleum doskonale sprawdza się w pomieszczeniach narażonych na intensywne warunki użytkowania. Nie wgniata się pod ciężarem mebli. Jest bardzo wytrzymałe na obciążenia krzeseł na kółkach i rolkach. Jest sprężyste, odporne na ścieranie i działanie chemikaliów, ma dobre własności elektroizolacyjne.
Linoleum służy również jako materiał do produkcji matryc linorytów.