Urządzenie w postaci skrzyni bez dna, pozwalające na roboty fundamentowe pod wodą.
Prace można przeprowadzać na znacznych głębokościach, po usunięciu wody przy użyciu sprężonego powietrza. Kesony stosuje się przede wszystkim przy posadawianiu filarów mostowych na słabych gruntach.
Pozwala on na dotarcie do bardziej wytrzymałej warstwy i oparcie na niej trwałej podpory.
Przed wynalezieniem kesonu, radzono sobie wbijając w dno rzeki pale drewniane (od starożytności), za pomocą grodzy, a od XVII wieku stosowano również studnie (fundament uformowany w kształcie studni, zazwyczaj cylindrycznej, z cegły, betonu, żelbetu, lub stali, zagłębiający się w grunt pod wpływem własnego ciężaru w miarę wybierania ziemi z wnętrza).
Technika fundamentowania wewnątrz studni "na sucho", rozwinęła się ze stosowanego już wcześniej systemu fundamentowania przy użyciu ścianki szczelnej; zapoczątkował ją F. Romain przy budowie Pont Royal na Sekwanie w Paryżu (1685 rok).
Metodę tę ulepszył i zastosował na wielką skalę Ch. D. Labelye przy budowie mostu Westminster Bridge na Tamizie w Londynie (1738 rok).
Ze studni fundamentowej rozwinął się w XIX wieku keson.
Ponieważ zdrowy człowiek może bez szkody dla zdrowia pracować przez pewien czas pod ciśnieniem do 3 atmosfer, keson pozwala prowadzić prace do głębokości 30 metrów poniżej zwierciadła wody.
Metoda ta była już w 1647 roku sugerowana przez Denisa Papina, a następnie w 1779 roku przez C. A. Coulomba, po raz pierwszy zastosowano jednak keson w Anglii.
Brytyjczyk Thomas Cochrane, w 1830 roku użył kesonu do fundamentowania w bagnistym gruncie. W 1839 roku metodę tę zastosował we Francji J. Triger przy robotach górniczych. Do posadawiania filarów mostowych również zastosowano keson najpierw w Anglii.
W Polsce pierwszy użył kesonu Stanisław Kierbedź w 1859 roku, do posadawiania filarów pierwszego stałego mostu żelaznego na Wiśle w Warszawie.
W USA keson wprowadził J. B. Eads w 1869 roku, do fundamentowania filarów mostu w St. Louis. Już w początkach stosowania kesonu, zanotowano u ludzi w nich pracujących poważne zaburzenia układu krążenia i oddychania, zwane chorobą kesonową.