Związek organiczny z grupy terpenów, stosowany w technice i medycynie.
Jest to substancja pozyskiwana z długowiecznego, żyjącego nawet 1000 lat drzewa - cynamonowca kamforowego, rosnącego na Dalekim Wschodzie. Ma postać białych kryształków, które w temperaturze pokojowej sublimują (przechodzą bezpośrednio ze stanu stałego do stanu gazowego, z pominięciem stanu ciekłego).
To pewnie stało się przyczyną powiedzenia: "znika jak kamfora".
Charakterystyczną cechą kamfory jest specyficzny, trwały zapach. Nazwa kamfora pochodzi prawdopodobnie z języka arabskiego.
Znano i stosowano kamforę jeszcze przed naszą erą. W zapiskach o ziołolecznictwie, Chińczycy już w II wieku p.n.e., opisywali specyfiki leczące różne dolegliwości, w tym m.in. kamforę i korzeń żeń-szeń.
Podczas panowania dynastii Tang, używano kamfory jako dodatku smakowego do lodów.
W starożytnej i średniowiecznej Europie, kamfora była stosowana jako składnik słodyczy. Próbowano jej też używać jako dodatku do różnych potraw.
W XVIII wieku, austriacki lekarz Leopold Auenbrugger podawał kamforę jako lekarstwo.
Przy wynalezieniu pierwszego tworzywa sztucznego o nazwie parkesina, Alexander Parkes z Birmingham użył jej, dodając do nitrocelulozy i alkoholu.
Nadal używana jest przy produkcji celuloidu - stąd, po potarciu palcem po powierzchni piłeczki pingpongowej, czujemy typowy zapach kamfory.
Szerokie zastosowanie znalazła w aromaterapii, oraz przy produkcji leków i kosmetyków.
Jest ceniona za swoje właściwości przeciwzapalne, dezynfekujące, przeciwgrzybicze, poprawiające ukrwienie skóry i delikatnie złuszczające.
Dzięki temu, że bardzo dobrze przenika przez skórę, stosowana jest przy wytwarzaniu maści i roztworów spirytusowych, które mają działanie rozgrzewające i znieczulające.
Coraz częściej kamfora pojawia się jako składnik kremów do stóp, cieszących się ogromną popularnością balsamów do ust, a także kremów i płynów oczyszczających do twarzy, również przeciwtrądzikowych.