Kamerton (diapazon), to przyrząd, służący do strojenia instrumentów muzycznych.
Jego dźwięk służył jako podstawa w muzyce kameralnej.
Najczęściej ma postać widełek z niehartowanej stali, w które uderza się, aby uzyskać dźwięk - ten typ jest najdokładniejszy, czasem może to być metalowa rurka z umieszczonym wewnątrz języczkiem z metalu - tzw. kamerton stroikowy (gwizdkowy) - na wzór harmonijki ustnej.
Kamerton wynalazł w 1711 roku angielski lutnista i trębacz Korony Brytyjskiej - John Shore.
Do wysokiego stanu doskonałości doprowadził kamerton twórca instrumentów i fizyk z Paryża, Rudolph Koenig.
Widełki kamertonu wprawia się w drgania, uderzając w nie specjalnie do tego przeznaczonym młoteczkiem.
Obecnie jest to przyrząd do wydawania wzorcowego dźwięku a1 = 440 Hz.
Jest to prawdopodobnie jedno z najstarszych narzędzi używanych do muzykoterapii.
Ciekawostka:
Nazwa diapazon wzięła się stąd, że do tonu podstawowego dostosowywane są pozostałe wysokości dźwięków w obrębie oktawy (w średniowieczu nazywanej diapazonem).
