Inaczej przyśpiesznik: z łaciny inspicere - dozorować, umożliwiający uprawę roślin.
Dzięki temu prostemu urządzeniu możliwa jest uprawa roślin w strefach klimatu umiarkowanego wczesną wiosną, lub późną jesienią.
Jest to najczęściej wykonana z drewna, lekkiego betonu lub tworzyw sztucznych skrzynia bez dna, nakryta oknem (dla światła i ochrony od chłodu), stosowana w warzywnictwie i kwiaciarstwie do produkcji rozsady, uprawy roślin wczesnych, lub takich o długim okresie wegetacyjnym.
Po raz pierwszy, inspekt pojawił się w Rzymie. Rzymianie znali zarówno inspekty ciepłe (ogrzewane np. nawozem naturalnym), jak i inspekty zimne zależne od temperatury otoczenia - ogrzewane jedynie energią słoneczną, służące głównie do hartowania roślin przed wysadzeniem ich w grunt.
Rzymscy ogrodnicy olitores rozpowszechnili inspekty po całym Imperium.
W średniowieczu, zakony cystersów, benedyktynów oraz cechy ogrodnicze, stosowali w swoich uprawach (zapożyczone od Rzymian) inspekty drewniane ciepłe, oraz zimne.
W XVI wieku Flamandowie jako pierwsi wprowadzili inspekty przenośne (ustawiane corocznie na nowo) z których rozwinęły się inspekty wędrowne, ustawione kolejno nad różnymi roślinami rosnącymi w gruncie. Wprowadzili też oni obok inspektów jednospadowych z oknem skierowanym na południe, inspekty dwuspadowe zwane do dziś belgijskimi.
W XVII wieku we Francji wprowadzono ogrzewanie biologiczne, przez fermentację słomy, lub liści.
Pierwszą nowoczesną szklarnię w Europie zbudowano w 1710 roku, a M. Triewald zastosował w szklarni w 1716 roku ogrzewanie gorącą wodą, co w 100 lat później zastosowano także i w inspektach. Wreszcie w 1792 roku V. Bonnemain uruchomił pierwszą szklarnię ogrzewaną parą.
Rozwój szklarni w XVIII wieku umożliwił zakładanie przypałacowych oranżerii dla roślin tropikalnych. Pierwszą w świecie palmiarnię wybudował w 1836 roku angielski ogrodnik i architekt Joseph Paxton.
Ze względu na dużą pracochłonność i kosztowność, inspekty zastępuje się dzisiaj tunelami foliowymi.