Materiał opałowy, wykonany z mieszanki różnych palnych składników.
Wykonuje się je z trocin, torfu, miału, węgla drzewnego, słomy, itp. w prasach hydraulicznych, pod bardzo dużym ciśnieniem. Czasem, dodatkowo dodawane jest do wykonania brykietu lepiszcze.
Dzięki temu, że brykiet prasowany jest w bardzo wysokim ciśnieniu, to ma większą gęstość niż drewno. To powoduje, że spala się prawie całkowicie, pozostawiając jedynie niewielką ilość popiołu, który może posłużyć nam jako nawóz - popiół stanowi 1% początkowej masy brykietu. A dzięki wysokiej kaloryczności i temu, że palą się powoli, brykiety dostarczają bardzo dużą ilość ciepła.
Pierwsze brykiety były znane jako culm, i ręcznie formowane z dodatkiem odrobiny mokrej gliny jako spoiwa. Może dlatego były duże i miały kształt cegły. Można je było ustawiać jeden na drugim, a nawet wbudować w ściany.
Obecnie mogą mieć kształt odłamków o przekroju kołowym lub prostokątnym.
Rodzajem brykietów są też pellety.
Po raz pierwszy wyprodukowano brykiet z węgla drzewnego w 1897 roku. Pomysłodawcą i tym który brykiet opatentował, był Ellsworth B. A. Zwoyer z Pensylwanii.
Wyrób został spopularyzowany przez Henry'ego Forda, który jako surowiec wykorzystywał produkty uboczne drewna i trocin z produkcji samochodów.
Ostatnio coraz popularniejsze stają się brykiety wykonane z wszelkiego rodzaju odpadków produkcji rolniczej. Pozwala to na produkcję taniej i bardziej ekologicznej energii, co przyczynia się do zmniejszenia emisji toksycznych substancji do środowiska.
Można nimi palić w większości dostępnych na rynku piecach, w których dotychczas używano miału, węgla, koksu lub gatunków drewna przeznaczonego na opał.