Kula ze szkła lub tworzywa sztucznego (Snow Globe), wypełniona płynem i jakąś miniaturką.
Po potrząśnięciu, znajdujące się w jej środku drobinki białego materiału imitują opad śniegu. Niektóre kule posiadają także wbudowane pozytywki.
Pierwszy tego typu gadżet pojawił się podczas Światowej Wystawy w 1889 roku w Paryżu, kiedy to otwarto dla zwiedzających wieżę Eiffla. Nie wiadomo, kto był twórcą tej pierwszej śnieżnej kuli, w której środku była umieszczona miniatura (nie mogło być inaczej) wieży Eiffla. Prawdopodobnie inspiracją do jej skonstruowania, był modny wówczas szklany przycisk do papieru w identycznym kształcie.
Śnieżna kula, to jeden z tych wynalazków które powstały przez przypadek, a za jej ojca uważany jest Erwin Perzy I, mechanik amator pracujący pod koniec XIX wieku w jednym z wiedeńskich szpitali. Poproszony przez lekarzy go o skonstruowanie lampy dającej jaśniejsze światło, potrzebne przy przeprowadzaniu operacji, Perzy wypróbowywał różne pomysły.
Realizując jeden z nich, wsypał drobinki materiałów odbijających światło do szklanej butelki napełnionej wodą.
Potrząśnięcie pojemnikiem wywoływało efekt padającego wewnątrz śniegu, co tak spodobało się jego żonie, że postanowił przedmiot opatentować.
W 1900 roku Perzy wraz z bratem Ludwigiem założył manufakturę produkującą śnieżne kule, która pracuje do dziś. Początkowo w ich wnętrzu umieszczano miniaturkę bazyliki Mariazell - najczęściej odwiedzanego przez pielgrzymów obiektu sakralnego w Austrii.
Współcześnie są to różne budowle, scenki rodzajowe, bohaterowie filmów animowanych itp.
Skład wolno opadającego w nich śniegu był ulepszany przez lata i jest sekretem firmy. Obecnie zakład zatrudnia 50 pracowników wytwarzających ręcznie 1000 wyrobów dziennie. Fabryka mieści się w Wiedniu.
W Stanach Zjednoczonych, pierwszy patent dotyczący kuli śnieżnej został przyznany w 1927 roku Josephowi Garaja z Pittsburgha w Pensylwanii.
Początkowo śnieżne kule składały się z ciężkiej kuli ze szkła ołowiowego, umieszczonej na ceramicznej figurze, lub na czarnej ceramicznej podstawie, wypełnionej wodą, a następnie uszczelnionej.
Śnieg powstawał przy użyciu wiórów kostnych, lub kawałków porcelany, piasku, a nawet trocin.
Z biegiem czasu szkło stawało się cieńsze, podstawy lżejsze (w okresie Art Deco popularny był bakelit), a śnieg robiono z drobinek złotej folii lub nierozpuszczalnych płatków mydlanych. Ciecz - początkowo woda, przekształciła się w mieszaninę wody, lekkiego oleju, środka przeciw zamarzaniu (glikol etylenowy) i glicerolu.
Cena tego gadżetu zależy od wielkości kuli i motywu umieszczonego w środku.