Jedna z trzech technik drukowania, stanowi ulepszoną formę światłodruku.
Technika drukowania wklęsłego (obok miedziorytu i heliograwiury).
Wynaleziona została około roku 1890 przez czeskiego malarza i fotografa Karela Klič. W technice tej, matryca ma postać miedzianego cylindra o wytrawionej powierzchni.
Oznacza to, że drukują się elementy zagłębione, wklęsłe, czyli położone niżej niż elementy niedrukujące (z których farba jest usuwana raklem), znajdujące się na górnej powierzchni formy drukowej.
Proces druku polega na nałożeniu farby na matrycę, ściągnięcie jej nadmiaru i dociśnięciu papieru przez walec dociskowy. Znaki na papierze pojawiają się w miejscach, gdzie uprzednio w zagłębieniach znajdowała się farba.
Matrycę przygotowuje się albo metodą fotograficzną, albo poprzez bezpośrednie kopiowanie obrazu na cylinder pokryty warstwą światłoczułą, wreszcie poprzez elektromechaniczne grawerowanie cylindra w skanerze.
Stosowana głównie do drukowania na papierze wielkonakładowych czasopism wielobarwnych, ilustracji, reprodukcji dzieł sztuki itp. Stosowana również do drukowania na folii metalowej lub z tworzywa sztucznego (głównie przy produkcji opakowań).
Wykorzystywana również do produkcji znaczków pocztowych, banknotów oraz wszędzie tam, gdzie nadruk jest trudny (skomplikowane projekty) lub wymagana jest najlepsza jakość druku.