Bandaż (z francuskiego - bandage), to zazwyczaj wstęga z gazy, w postaci zrolowanej taśmy.
Może być również zrobiony z płótna, muślinu bądź innej tkaniny a także dzianiny, a nawet tkanino-dzianiny.
Używany jest najczęściej do owijania (bandażowania) części ciała w celu przymocowania opatrunku, uszczelnienia, ocieplenia i przytrzymania kompresu, unieruchomienia stawu lub kończyny, wzmocnienia i unieruchomienia powłok po zabiegach operacyjnych, czy też zapobieżenia zastojowi żylnemu w żylakach kończyn.
Znany był już w starożytnym Egipcie, wykorzystywano go w procesie mumifikacji (owijano w nie zakonserwowane już zwłoki - mumie).
W Chinach od X wieku był używany do bandażowania stóp dziewcząt, celem ich skrócenia i deformacji prowadzących do pożądanego wówczas "efektu estetycznego".
Oprócz zwykłej wstęgi z gazy czy materiału, można spotkać jeszcze:
bandaż gipsowy, czyli opaskę z gazy, która zawiera w swoich oczkach mączkę gipsową. Taki typ bandażu nałożony na złamaną kość (i na sąsiednie stawy) po zwilżeniu tworzy twardą skorupę,
bandaż elastyczny, który został wykonany z rozciągliwego materiału - lepiej utrzymuje opatrunek, a ściskając owiniętą część ciała, lepiej ją unieruchamia. Używa się go przy powstrzymywaniu krwawienia (opaska uciskowa), oraz w przypadku złamania żeber, do unieruchomienia złamań i innych urazów narządów ruchu,
opaska kohezyjna - bandaż elastyczny, który przywiera sam do siebie (nie ma w nich potrzeby stosowania zapinek); używany głównie przez sportowców do stabilizacji stawów. Ma wiele zalet, zasadniczą wadą jest jednak cena i dostępność.