Rozporowy kołek

Element wykorzystywany do mocowania wkrętów, śrub, bolców w ścianach, posadzkach i stropach.

kołek rozporowyW miarę wkręcania wkręta lub śruby, kołek jest rozpierany, dzięki czemu zwiększa swój wymiar poprzeczny i ciasno wypełnia wywiercony uprzednio otwór.

Najczęściej wykonany jest z tworzywa sztucznego lub metalu.

Zanim w 1957 roku wpadł na pomysł użycia takiego kołka niemiecki wynalazca Artur Fischer, z mocowaniem śrub, haków i bolców w ścianach radzono sobie różnie.

Jeśli element był wystarczająco duży i sztywny, to po prostu wbijano go w mur. Przy elementach mniejszych, które podczas wbijania bezpośrednio w ścianę mogły by się wyginać, używano zwiniętego kawałka sznura z konopi zanurzonego w kleju wytwarzanym ze zwierzęcej krwi, umieszczonego w wykutym wcześniej otworze.
Jeszcze prościej było osadzić w ścianie po prostu kawałek drewnianego klocka, do którego później wbijano potrzebny element.

Wynalazca skonstruował swój kołek rozporowy z plastiku. Później, udoskonalił swój pomysł poprzez rozcięcie kołka do połowy, dzięki czemu przy wkręcaniu śrub, boczne części rozchodzą się, wypełniając ściśle otwór w ścianie.

Warto zauważyć, że patent na kołek jest zaledwie jednym z ponad 5 tysięcy patentów jakie Artur Fischer ("mistrz patentowy") otrzymał w ciągu swojej długiej działalności jako przedsiębiorca.