Urządzenie działające podobnie jak winda, ale z bębnem usytuowanym na osi pionowej.
Jest spotykany zazwyczaj na jednostkach pływających lub w przemyśle, i ma za zadanie ułatwienie wybierania bądź luzowania lin czy łańcuchów, będących pod znacznym obciążeniem.
Samo słowo kabestan pochodzi od starofrancuskiego capestan lub Cabestan(t), lub od starego prowansalskiego Cabestan z capestre "krążka kręgowego", albo wreszcie od łacińskiego capistrum - uprząż, capiens - połów.
W swojej najwcześniejszej formie, był to drewniany trzonek owinięty kilkoma oplotami liny (dla zwiększenia tarcia), zamontowany pionowo na statku.
Żeby uniemożliwić odwijanie liny czy łańcucha, zabezpieczała go zapadka.
Zawsze był - patrząc od góry - nawinięty w kierunku ruchu wskazówek zegara.
Jest uważany za hiszpański wynalazek i bardzo możliwe, że był znany i używany już w XIII wieku, przez hiszpańskich żeglarzy, w czasie wypraw krzyżowych.
Na dużych żaglowcach kabestany bywały naprawdę duże (nawet kilkupiętrowe) i czasem - podczas podnoszenia kotwicy - musiała je obsługiwać prawie cała obsada okrętu, napierając na handszpaki, czyli drewniane poziome uchwyty wtykane w górną część bębna kabestanu na czas pracy.
Dzięki swojej budowie, kabestan pozwala uzyskać redukcję siły od kilku do kilkunastu razy, w zależności od konstrukcji i rozmiarów.
Od końca XIX wieku zaczęto stosować kabestany z napędem parowym, a następnie elektrycznym.
Małe ręczne kabestany są nadal rozpowszechnione na jachtach żaglowych.
Kabestan może być wyposażony w korbę służącą do obracania bębna.
Występują kabestany jedno-, dwu- lub trójbiegowe - te ostatnie zostały wprowadzone do użytku w 1970 roku przez firmę Lewmar.