Przyrząd do pomiaru ciśnienia atmosferycznego, który pomaga przewidzieć nagłe zmiany pogody.
Pierwszy barometr rtęciowy, został wynaleziony we Włoszech w 1643 roku przez Evangelistę Torricellego, w związku z jego badaniami nad ciśnieniem atmosferycznym.
Dla ścisłości - Torricelli wprawdzie opracował projekt urządzenia, ale wykonał je jego współpracownik Vincenzo Viviani.
Była to rurka szklana długości około 1 metra, zamknięta na jednym końcu i połączona ze zbiorniczkiem rtęci tak, że całość (rurka, zbiorniczek, powietrze) stanowiły naczynia połączone; rurka wypełniona była rtęcią.
Przy pionowym ustawieniu barometru, słupek rtęci w rurce opadał (nad nim wytwarzała się próżnia) do pewnego poziomu. Wysokość słupa rtęci w rurce nad poziomem rtęci w zbiorniczku odpowiadała równowadze ciśnienia słupa rtęci i ciśnienia otaczającego powietrza. Wysokość ta jest więc miarą ciśnienia atmosferycznego.
Barometr rtęciowy został ulepszony w 1665 roku przez Roberta Hooke'a, który wprowadził podziałkę umożliwiającą bezpośrednie odczytywanie wysokości słupka rtęci w rurce, nad poziomem cieczy w naczyniu.
Zasadniczo w tej postaci barometr rtęciowy przetrwał do dziś i znajduje powszechne zastosowanie w meteorologii. Jest to przyrząd stosunkowo dokładny, jednakże niewygodny w użyciu (przede wszystkim ze względu na to, że stanowi naczynie z cieczą).
Wygodniejszy i dlatego znacznie bardziej rozpowszechniony jest inny typ barometru - barometr metalowy, zwany też aneroidem, wynaleziony w 1844 roku przez L. Vidiego.
