Proces otrzymywania fotografii barwnych na płytach szklanych, w postaci diapozytywów.
Była to pierwsza praktycznie stosowana metoda uzyskiwania barwnych przeźroczy (diapozytyw), bo niemożliwe było jeszcze wówczas uzyskanie barwnych obrazów na papierze.
Już w 1855 roku, James Clerk Maxwell opracował podstawy teoretyczne fotografii barwnej, i jako pierwszy zaczął eksperymentować z rejestrowaniem barwnych obrazów - udało mu się nawet w 1861 roku wykonać pierwszą w historii projekcję barwną, przedstawiającą błękitną wstążkę.
Nieco później - bo w 1872 roku, francuski fotograf Louis Ducos du Hauron, zrobił barwną fotografię francuskiego miasteczka Angouleme - zdjęcie to uważa się za pierwszą barwną fotografię w historii.
Dopiero jednak opracowany w 1903 roku autochrome, który został wprowadzony do produkcji w roku 1907 przez braci Lumière, pozwolił na otrzymywanie fotografii barwnych na płytach szklanych.
Barwne przeźrocze (w kolorach naturalnych) otrzymywano dzięki temu, że płytę z warstwą światłoczułą naświetlano poprzez raster złożony z przeźroczystych ziaren skrobi o 3 barwach podstawowych.
Podczas ekspozycji światło przenikało przez różnokolorowe ziarenka, a po wywołaniu do pozytywu powstawał barwny obraz w naturalnych kolorach. Jedyną wadą była konieczność stosunkowo długiego, 2-3 sekundowego czasu naświetlania płyt.
Z uwagi na to, że raster pochłaniał około 90% światła, powstawał obraz dość ciemny, co stanowiło istotną wadę tej techniki.
W latach 30-tych, Autochrom został wyparty przez Agfacolor i Kodachrome.