Gęstościomierz, przyrząd służący do pomiaru gęstości cieczy metodą wyporową.
Zbudowany jest z rurki szklanej, której górna wydłużona część (trzpień) zaopatrzona jest w podziałkę wyskalowaną w jednostkach miary gęstości, lub w procentach stężenia danej substancji.
Dolna część areometru w postaci bańki wypełniona jest śrutem, co pozwala na utrzymanie pozycji pionowej przyrządu zanurzonego w cieczy.
Zasada działania oparta jest na prawie Archimedesa i polega na pomiarze głębokości zanurzenia, którą odczytuje się z podziałki, ponieważ areometr zanurza się w cieczy tylko częściowo. 
Przypuszcza się, że urządzenie zostało wynalezione (choć nie w takiej formie) jeszcze w starożytności.
Wynalazek przypisuje się samemu Archimedesowi (III wiek p.n.e.).
Inna teoria mówi o filozofce i matematyczce greckiej Hypatii z Aleksandrii (IV - V wiek p.n.e.).
Obecną formę aerometr (densymetr) zawdzięcza francuskiemu chemikowi i farmaceucie Antoine Baumé (1768 rok).
Do pomiaru stężenia roztworów przystosował aerometr Louis J. Gay-Lussac - w ten sposób powstało pierwsze urządzenie do mierzenia zawartości alkoholu w cieczy - alkoholomierz.
Obecnie używany jest do szybkiej i łatwej oceny jakości elektrolitu w akumulatorach samochodowych, również jako alkoholomierz, solomierz albo cukromierz.