Instrument muzyczny zaliczany do grupy aerofonów, bądź idiofonów dętych.
To rodzaj harmonii, której pochodzenie sięga czasów prehistorycznych, a budowa oparta jest na stroikach przelotowych.
Stroik przelotowy w którym prąd powietrza wytworzony przez ręcznie poruszany miech, wprawiając w drganie stroik wywołuje dźwięk, znany był już prawie 3000 lat p.n.e. w Chinach. 
Używano go w instrumencie o nazwie sheng - rodzaj harmonijki ustnej, który zewnętrznie nawiązywał do kształtu legendarnego ptaka feniksa.
Początkowo akordeon działał przy użyciu miechów nożnych.
Ważnym krokiem w rozwoju akordeonu było skonstruowanie przez Niemca Bernharda Eschenbach – wraz z budowniczym fortepianów Casparem Schlimbachem, instrumentu o nazwie eolina (niem. aeoline). Był to instrument z klawiaturą obejmującą ponad 3 oktawy, pod którą znajdowały się dwa miechy obsługiwane kolanami.
W roku 1821, syn budowniczego instrumentów muzycznych, Christian Friedrich Ludwig, zbudował rodzaj harmonijki ustnej z 15 stroikami przelotowymi, którą nazwał aura.
Zaledwie rok później, w 1822 roku w Berlinie, zbudował inny instrument - eolinę ręczną (niem. handaeoline) zaopatrzoną w miech.
Wykorzystał przy tym możliwość wykorzystania przepływu powietrza w obu kierunkach pracy miecha.
Siedem lat później, w 1829 roku, armeński budowniczy organów Cyryl Demian, oraz jego synowie Carl i Guido z Wiednia, opatentowali swoją wersję instrumentu, na którym można było grać akordami - tak powstała nazwa accordion.
Ich wynalazek składał się z małego ręcznego miecha i pięciu klawiszy, chociaż, jak zauważył Demian w opisie instrumentu, w projekcie można było uwzględnić dodatkowe klawisze.
Wkrótce zresztą, pojawiło się wiele odmian tego urządzenia.
Bardzo szybko pojawiły się też modele z większą liczbą klawiszy.
