Instrument muzyczny z grupy idiofonów języczkowych - inna nazwa to organki.
Około 3000 p.n.e. w Chinach znany już był instrument sheng - przodek dzisiejszej harmonijki ustnej. Był to instrument złożony z wiązki piszczałek trzcinowych umieszczonych w pojemniku z powietrzem, zaopatrzonym w boczny kanał ustnikowy. 
Grający wdmuchiwał lub wciągał ustnikiem powietrze, które następnie przechodziło przez boczny otwór każdej z piszczałek, przykryty metalowym języczkiem przelotowym.
W części widocznej, piszczałki zaopatrzone zostały w otwory palcowe, których zakrycie powodowało wyrównanie ciśnienia powietrza w piszczałce, a tym samym wibrację stroika.
Współczesna harmonijka została skonstruowana około roku 1821, prawdopodobnie przez niemieckiego producenta instrumentów muzycznych Christiana Friedricha Buschmanna.
Wielokrotnie ulepszana, ostatecznie została ukształtowana w roku 1857 przez M. Hohnera.
Obecnie ma kształt podłużnej drewnianej skrzyneczki z poprzecznymi przegródkami, w których znajdują się mosiężne blaszki (języczki). Dmuchając lub wciągając powietrze ustami, grający wywołuje drgania języczków; w zależności od kierunku przepływu powietrza dźwięk jest wyższy lub niższy o półton.
Harmonijka jest produkowana w kilku odmianach, zależnych od stroju i wielkości; używana przeważnie jako zabawka, chociaż pewną popularność zdobyła sobie w muzyce jazzowej (blues).