Francuski pilot balonowy (1769 - 1823).
Pierwszy spadochroniarz na świecie.
Kiedy w czerwcu 1783 roku ujrzał ludzi wznoszących się w powietrze balonem braci Montgolfier, postanowił samemu skonstruować balon.
Po licznych próbach udało mu się tego dokonać. Po raz pierwszy wzbił się w powietrze 31 maja 1787 roku.
Kolejne próby (w tym i taka podczas której pękł balon), nasunęły mu pomysł na zabezpieczenie pilotów balonowych na wypadek uszkodzenia powłoki balonu.
W roku 1794 zastosował po raz pierwszy balon do obserwacji pola walki, co stało się dodatkowym bodźcem do opracowania bezpiecznego lądowania w przypadku zniszczenia balonu.
22 października 1797 roku nad parkiem Monceau w Paryżu pojawił się balon, wzleciał na wysokość 700 metrów, po czym baloniarz odciął sznur łączący balon ze spadochronem.
Balon pękł, a Garnerin bezpiecznie wylądował na ziemi. Ten pierwszy spadochron nie miał żadnych usztywnień, czasza w kształcie półkuli była podpięta linką do balonu, a linki spadochronu - bezpośrednio do gondoli - skoczek znajdował się w koszu.
W razie awarii odczepiało się gondolę od balonu i spadochron napełniał się na skutek ciężaru opadającego w gondoli człowieka.
Jako, że spadochron wpadał w niebezpieczne kołysania, konstruktor wykonał w czaszy otwór, tzw. kominek, przez który wypływała część powietrza. Rozwiązanie to ustateczniło spadochron i pozwoliło na dokonywanie kolejnych skoków już z wysokości około 1000 metrów.
W roku 1803 (startując z Moskwy), dokonał rekordowo długiego przelotu balonem na dystansie 300 kilometrów.