Niewielki, zmechanizowany przyrząd, służący do ostrzenia ołówków czy kredek.
Zwykły, prosty drewniany ołówek, można zaostrzyć na różne sposoby - papierem ściernym, nożem, ręczną temperówką (ostrzałką) czy wreszcie urządzeniem mechanicznym.
Początkowo do ostrzenia ołówków wykorzystywano jedynie noże.
W roku 1847, Francuz Thierry des Estwaux skonstruował chyba pierwszą temperówkę na korbę.
Trudno powiedzieć czy urządzenie spełniało swoją rolę, ale jedno wiadomo na pewno - pierwszy krok został zrobiony...
Już w roku 1860 podobne urządzenie zostało opatentowane.
Dwadzieścia lat później pojawiła się kolejna wersja temperówki, którą opatentował Henry C. Rice.
Niestety była mocno niedoskonała, źle usytuowany nóż powodował niszczenie drewna ołówka - włókna były podarte, a grafit w ołówku pękał i łamał się bardzo często.
W roku 1884 pojawiła się pierwsza skuteczna ostrzałka (z przeznaczeniem głównie dla szkół), która bazowała nie na nożu, ale na pasku papieru ściernego, który przesuwał się w jednym kierunku, natomiast ołówek kręcił się w kierunku przeciwnym.
Jej konstruktorem był Willard E. Sibley.
W następnych latach pojawiały się różne konstrukcje, coraz bardziej doskonałe, jedno lub wieloostrzowe, na korbkę, czy wykorzystujące nacisk dłoni.
Niektóre z nich wyglądają na bardzo skomplikowane konstrukcje, co pozwala stwierdzić, że pomysłowość ludzka bywa nieograniczona.
W 1897 roku John Lee Love z Fall River w stanie Massachusetts wynalazł małą kieszonkową temperówkę, która wymagała ręcznego obracania ołówka i była wyposażona w mały pojemniczek na wióry, które można było potem wyrzucić.
Pierwsza ostrzałka elektryczna, powstała w 1910 roku i wykorzystywana była do ostrzenia w fabryce ołówków. Jej konstruktorem był Samuel Forrester.
Podobne urządzenie - napędzane niewielkim silniczkiem elektrycznym - do użytku w domu, powstało w roku 1917.
W Polsce, w latach siedemdziesiątych bardzo popularne były temperówki z żyletką (widoczna na ilustracji obok).