Rusznica

Jeden z pierwszych typów ręcznej długiej broni palnej, nazwa wywodzi się z języka czeskiego: ručnice.

rusznicaW Polsce była nazywana ruśnicą.

Początkowo budowano ją bez zamka (ruśnice hubczaste lub brodate), później zaczęto montować w nich zamek lontowy, a jeszcze później zamek kołowy.

Rusznica używana była od połowy XIV do końca XVI wieku, głównie do obrony miast i zamków.

Odpalenie ładunku w pierwszych rusznicach polegało na tym, że trzymając drewniane łoże pod pachą, drugą ręką przytykało się lont lub tlącą się hubkę do panewki czy otworu, dlatego dokładne celowanie nie było możliwe, podobnie jak wybór samego momentu wystrzału.

tak się strzelało z rusznicySama lufa rusznicy była wytwarzana przez okuwanie rozżarzonej żelaznej sztaby, wokół okrągłego stalowego pręta. W rezultacie uzyskiwano lufy, które były mocniejsze od odlewanych, a przy tym lekkie, dlatego możliwe było posługiwanie się nią przez jednego człowieka w każdych warunkach.

Rusznica była mniejsza, zarówno kalibrem jak i masą, od znanej już w tamtych czasach hakownicy.

rusznicePierwsze rusznice pojawiły się w wojskach Rzeczypospolitej za czasów panowania Zygmunta Starego. Były bronią często używaną w wojskach mających bronić południowo-wschodniej granicy państwa przed najazdami tatarskimi (tzw. obrona potoczna).

Dzisiaj, pod nazwą rusznica przeciwpancerna, znane są karabiny przeciwpancerne powstałe w XX wieku. Jest to strzelecka broń palna o długiej gwintowanej lufie, przeznaczona do zwalczania celów opancerzonych pociskami uderzeniowymi (rdzeniowymi) wystrzeliwanymi z dużą prędkością.


Ciekawostka:
 strzałka Wyrobem, naprawą i konserwacją ręcznej broni palnej, zajmuje się rusznikarz.