Dwukołowy pojazd, zaprzężony w dwa lub cztery konie, zwykle z tyłu otwarty.
Rydwanów używano od XXVII wieku p.n.e. jako wozów bojowych na Bliskim Wschodzie i w Egipcie.
Połączenie konia, cugli i lekkiego dwukołowego wozu zbudowanego z platformy, z podparciem z przodu i boków (dla jednej lub dwu osób), otwartego z tyłu, dało mieszkańcom Mezopotamii sprawną maszynę bojową. Czasem również przy ich pomocy polowano.
Ciągnięte przez konie rydwany mogły poruszać się znacznie szybciej od żołnierzy pieszych, którzy często ulegali panice i uciekali na ich widok.
Około 2500 lat p.n.e. rydwan był już jednym z decydujących czynników w wojnach sumeryjskich miast-państw, a do 2000 roku p.n.e. zaczął odgrywać podobną rolę w Azji Środkowej.
Te wczesne rydwany były ciągnięte początkowo przez osły.
W Grecji i Rzymie od około 1800 roku p.n.e., do rydwanu zaprzęgano już konie i wyposażano w lżejsze koła szprychowe.
Wadą rydwanu była możność operowania tylko na równym terenie. W chwili kiedy w Iranie wyhodowano nową, lżejszą odmianę wierzchowców, kawaleria zaczęła szybko wypierać rydwany z pól bitew, chociaż jeszcze w I wieku p.n.e. Brytowie używali ich z kosami do zwalczania nieprzyjacielskiej piechoty.
Rydwany używane były na igrzyskach i w cyrkach, także w pochodach triumfalnych, lub w obrzędach kultowych (białe konie w zaprzęgu).
Rydwany dwukonne nazywano w Rzymie bigami, natomiast czterokonne kwadrygami.
Motyw rydwanu często wykorzystywano w różnych rodzajach sztuki - był np. elementem grupy rzeźbiarskiej wieńczącej łuki triumfalne.