Urządzenie służące do krojenia chleba na równe części, o podobnej grubości, czyli na kromki.
Zanim krajalnica została skonstruowana, można było kupić chleb jedynie w formie całego bochenka.
Nie każdy jednak potrafił ukroić kromki równo i o podobnej grubości, a tylko takie pasowały do coraz bardziej popularnych tosterów.
Krajalnicę do chleba wymyślił niemiecki emigrant Otto Frederick Rohwedder (1880-1960), mieszkający wówczas w St Joseph.
Był jubilerem i właścicielem trzech sklepów jubilerskich - w wolnym czasie obmyślał nowe wynalazki.
Kiedy w roku 1912 wpadł na pomysł skonstruowania krajalnicy, opatentował go i postawił wszystko na jedną kartę: sprzedał swoje zakłady jubilerskie, a zdobyte w ten sposób pieniądze zainwestował w badania i rozwój wynalazku.
Pięć lat później miał już gotową dokumentację potrzebną do produkcji, prototyp urządzenia, oraz warsztat w którym urządzenia miały być produkowane. Zanim jednak ruszyła produkcja, wszystko spłonęło.
Nie zrażony przeciwnościami losu, w roku 1927 powrócił do swojego pomysłu. Dodatkowo - biorąc pod uwagę zastrzeżenia piekarzy - wprowadził do projektu możliwość pakowania pokrojonego chleba w plastikową folię, żeby dłużej zachował świeżość.
Pierwsza tego typu maszyna została zainstalowana i uruchomiona przez firmę Chillicothe Baking Company w piekarni w Chillicothe, Missouri (USA) w roku 1928. Pokrojone, gotowe do podawania kromki pojawiły się po raz pierwszy już w maju tego samego roku.
Pięć lat później (w 1933 roku) już prawie 80% wszystkich bochenków chleba sprzedawanych w USA było krojone.
W tym samym roku Rohwedder sprzedał swój wynalazek firmie Micro-Westco Co. z Bettendorf w stanie Iowa i objął posadę wiceprezesa działu zajmującego się urządzeniami piekarniczymi.