Sklepienie budynku w kształcie czaszy, wzniesione najczęściej na okrągłej podstawie.
Całość spoczywa na koronie muru.
Zwieńczenie kopuły stanowi najczęściej tzw. latarnia, wprowadzająca do wnętrza światło.
Wewnętrzna powierzchnia kopuły jest zwana podniebieniem, które często rozczłonkowane jest żebrami, pasami sklepiennymi i kasetonami, często jest bogato zdobiona dekoracją rzeźbiarską i malarską.
Kopułę stosowano już w starożytności.
Jedną z najwspanialszych i jednocześnie najlepiej zachowanych budowli kopułowych z czasów starożytnego Rzymu jest Panteon (z greckiego pan - wszystko, theoi - bogowie; panteon - miejsce poświęcone wszystkim bogom). Jego budowę rozpoczął w 27 p.n.e. Marek Agrypa.
Po pożarze w roku 80-tym n.e., został zbudowany prawie na nowo w czasach Hadriana (118-128), prawdopodobnie pod kierunkiem Apollodorosa z Damaszku - pozostawiono jedynie oryginalny, zachowany po pożarze portyk. Budowlę postawiono na planie koła o średnicy 43,3 metra, i o takiej samej wysokości.
Do wnętrza rotundy światło dochodzi tylko i wyłącznie przez centralny (niczym nie przykryty) otwór w odlanej z betonu kopule, którego średnica wynosi 9 metrów.
Aż do drugiej połowy XV wieku, Panteon był największą kopułową budowlą świata.
Początkowo front, sklepienia przedsionka, kasetony, a nawet dach ozdobione były złoconym brązem, który jednak papież Urban VII Barberini przeznaczył na... złom.
Wspomniane elementy posłużyły jako materiał na baldachim nad grobem św. Piotra w Watykanie i 60 armat do Zamku św. Anioła.
Współcześnie, kopuła bywa stosowana do przykrycia hal widowiskowych i sportowych.