Kopuła

Sklepienie budynku w kształcie czaszy, wzniesione najczęściej na okrągłej podstawie.

budynek z kopułąCałość spoczywa na koronie muru.

Zwieńczenie kopuły stanowi najczęściej tzw. latarnia, wprowadzająca do wnętrza światło.

Wewnętrzna powierzchnia kopuły jest zwana podniebieniem, które często rozczłonkowane jest żebrami, pasami sklepiennymi i kasetonami, często jest bogato zdobiona dekoracją rzeźbiarską i malarską.

Kopułę stosowano już w starożytności.
Jedną z najwspanialszych i jednocześnie najlepiej zachowanych budowli kopułowych z czasów starożytnego Rzymu jest Panteon (z greckiego pan - wszystko, theoi - bogowie; panteon - miejsce poświęcone wszystkim bogom). Jego budowę rozpoczął w 27 p.n.e. Marek Agrypa.

kopuła w PanteoniePo pożarze w roku 80-tym n.e., został zbudowany prawie na nowo w czasach Hadriana (118-128), prawdopodobnie pod kierunkiem Apollodorosa z Damaszku - pozostawiono jedynie oryginalny, zachowany po pożarze portyk. Budowlę postawiono na planie koła o średnicy 43,3 metra, i o takiej samej wysokości.
Do wnętrza rotundy światło dochodzi tylko i wyłącznie przez centralny (niczym nie przykryty) otwór w odlanej z betonu  kopule, o średnicy wynoszącej 9 metrów.
Aż do drugiej połowy XV wieku, Panteon był największą kopułową budowlą świata.

Początkowo front, sklepienia przedsionka, kasetony, a nawet dach ozdobione były złoconym brązem, który jednak papież Urban VII Barberini przeznaczył na... złom.
Wspomniane elementy posłużyły jako materiał na baldachim nad grobem św. Piotra w Watykanie i 60 armat do Zamku św. Anioła.

Współcześnie, kopuła bywa stosowana do przykrycia hal widowiskowych i sportowych.